De bevalling; zijn verhaal..

Een aantal weken trad ik diep in de details en gaf ik alle spannende, pijnlijke en emotionele momenten van de bevalling weg. Uiteraard heeft Sicco (mijn man) hier ook zijn eigen ervaring en verhaal bij, die hij vandaag met jullie deelt. Benieuwd naar een bevalling vanuit een man zijn perspectief? Lees dan snel verder!

‘Aanstaande vrijdag wordt ze ingeleid, mooi dan heb ik morgen nog genoeg tijd om mijn agenda voor volgende week vrij te maken’ dacht ik nog geheel onwetend de dag voordat Sofie geboren werd. Rustig gingen we slapen, tot 04:15 uur die nacht. Eindelijk was het zover, Sofie was klaar om haar ouders te ontmoeten.

Als man zijnde weet je natuurlijk precies wat je moet doen als het zover is. Je gooit je vrouw over je schouder en met de tas in je andere hand ren je naar de auto toe. Je start de auto en met piepende banden rijd je naar het ziekenhuis. Dit dacht ik tenminste…. Met een half slaperig hoofd was het eerste wat ik vroeg toen Priscilla’s water was gebroken; ‘en nu?’. Toen ik wat meer wakker was besloot ik toch maar om het ziekenhuis te bellen en we mochten die kant opkomen.
‘Mooi’ dacht ik, ‘het water is gelukkig niet in de auto gebroken’. Met toch maar een normale snelheid reden we naar het ziekenhuis, ik weet nog precies dat het nummer ‘For the first time’ van The Script op de radio was, heel toepasselijk. Vlak voordat we de auto uit stapte bleek mijn eerdere gedachte toch wat voorbarig, het grootste deel van het vruchtwater was toch bewaard gebleven om er in de auto uit te komen. Heb ik tenminste een leuk verhaal te vertellen aan iedereen die met mij meerijdt in de bijrijderstoel! Shotgun anyone?

Natuurlijk liep ik toch wel zenuwachtig het ziekenhuis in. Priscilla had immers de afgelopen weken genoeg bevallingsprogramma’s gekeken waar ik ook het een en ander van meegekregen had. Als je daar ziet hoeveel pijn die vrouwen lijden, dan ben je toch bezorgd hoe je eigen vrouw dit gaat ondervinden. Nadat Priscilla naar de bevallingskamer was gebracht kwam de volgende stap, de familie inlichten dat het zover was.
‘Yoo’ zei mijn broer geschrokken toen hij opnam. Ik had zelf niet meer helemaal door dat het niet heel normaal is om iemand om 05:00 uur wakker te bellen. Na deze belronde ging het eigenlijk allemaal heel snel. Eigenlijk heb ik alles hierna min of meer in een roes beleeft. Wat ik nog wel weet is dat het inderdaad erg lastig was om je eigen vrouw daar in pijn te zien liggen zonder dat je daar iets aan kunt doen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik enorm veel respect heb voor hoe Priscilla de klappen, zo noem ik de weeën maar, opving. Toen het echt zover was kon ik eindelijk ook iets doen, ik had namelijk de zware taak om Priscilla’s hoofd te ondersteunen bij het persen. Ja ja, een bevalling is ook hard werken voor een man. Mocht er een man meelezen dan heb ik nog een tip, laat tijdens het persen je vrouw je hand niet vasthouden. Als je wilt weten waarom dan moet je het vooral wel doen.

‘Oh Pris, oh Pris. Wat een haren, wat een haren!’, schreeuwde mijn schoonmoeder toen het zover was. Na al het, erg pijnlijk uitziende, persen tilde Pris zonder moeite zelf Sofie de wereld in. Na amper vier uur konden we eindelijk Sofie in onze armen nemen en wat was ik opgelucht, ze leek op haar moeder. Het volgende gedeelte was aan mij. Met het doorknippen van de navelstreng kwam Sofie officieel vrij de wereld in. Hoe ik dit precies gedaan heb weet ik ook niet meer, alleen dat ik dit met super veel trots gedaan heb.
Ik wil proberen om het gevoel dat ik na de bevalling had te beschrijven maar eigenlijk kan ik dat niet. Wat het dichtstbij komt is dat ik niet wist dat een mens zoveel geluk kon voelen. Natuurlijk ben ik een vet stoere man, die zou willen zeggen dat hij met een biertje in zijn hand en met voetbal op de achtergrond de bevalling heeft beleefd. Maar ik durf best te bekennen dat ik op die momenten even wat minder stoer was.

Na een paar dagen in het ziekenhuis mochten we dan eindelijk naar huis. Met een kleine op de achterbank was dat toch wel even wat anders rijden. Dit keer reed ik rustig op de rechterbaan, achter Annie van 80 die net wat nieuwe geraniums had gekocht om voor het raam te zetten en nu met 40 km p/u naar huis reed waar je eigenlijk 70 mag.     Waar ik van nature niet stil kan zitten, vond ik het nu niet erg om de hele dag samen met Pris van Sofie te genieten.
De dagen vlogen voorbij en voor ik het wist moest ik weer aan het werk. Een raar moment, maar met extra motivatie ging ik weer aan de slag om als een echte man de koste te winnen voor mijn familie. Ja een familie, de familie waar wij al zo lang van droomden is nu eindelijk compleet.

We, en dan vooral Pris, hebben er hard voor moeten knokken om Sofie te mogen krijgen. Het was niet makkelijk en ik durf ook te stellen dat waarschijnlijk niet veel vrouwen zich zo sterk zouden kunnen houden zoals Pris dit gedaan heeft. Persoonlijk vond ik het dit allemaal waard en zou ik het gevecht wanneer dan ook weer aangaan, wat een leven zonder mijn dochter zou ik me nooit meer kunnen voorstellen.

Mocht je benieuwd zijn naar de hele bevalling, met alle details.. dan kun je die hier lezen.

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!