Mijn bevallingsverhaal; Van een zeiknatte auto tot aan hechtingen en een bloedtransfusie..

IMG_4688

Het heeft even geduurd, maar hier is het dan eindelijk.. mijn bevallingsverhaal! Ik zal diep in de details treden, vanaf het moment dat mijn vliezen braken tot aan de dag dat wij eindelijk naar huis mochten. Ik zou zeggen pak een kop thee en wat lekkers en ik wens je veel lees plezier!

Mijn gehele zwangerschap ben ik open geweest over alle kwaaltjes, gebeurtenissen en veranderingen. De laatste weken had ik hier totaal geen zin meer in omdat deze weken op een niet leuke manier werden veranderd. Ik had al weken last van lichamelijke klachten. Ik kon niet slapen van de pijn in mijn lichaam. Mijn gezicht, voeten, enkels en ook benen waren gigantisch opgezwollen met vocht en ik had enorme rugpijn. Rond de 33 weken kwam mijn verloskundige erachter dat de baby 2 weken voorliep op de groei, dus het leek haar een goed idee om voor de zoveelste keer te controleren of ik geen zwangerschapsdiabetes had. En wat denk je? Mijn waardes waren zo hoog dat ik een speciaal dieet moest volgen in de hoop dat de voorsprong op de groei van de baby verminderd zou worden. Ik moest mij 4 keer per dag in mijn vinger prikken om mijn waardes op te meten en bij te houden. Maar hoe streng ik mij ook hield aan het speciale dieet, mijn waardes werden er niet beter op wat betekende dat ik insuline moest bijspuiten. Voor mijn middagmaal moest ik met een naald in mijn buik prikken en hier insuline inspuiten zodat mijn waarde niet te hoog zou zijn. Nou vond ik dit allemaal geen probleem en ik had er alles voor over om ervoor te zorgen dat de baby hier zo min mogelijk last van zou hebben na de geboorte, maar dit betekende wel dat ik niet meer mocht bevallen met mijn eigen verloskundige. Ik werd per direct overgedragen aan de gynaecoloog en het zou een verassing zijn wie er op het moment van de bevalling mij zou gaan begeleiden. Dit vond ik een enorme tegenvaller, want in 8 maanden tijd had ik al een fijne en vertrouwde band opgebouwd met mijn verloskundige.

Op maandag 2 november had ik een afspraak bij de gynaecoloog, ik was toen 37 weken en 2 dagen zwanger. De gynaecoloog maakte een echo en al snel zei ze dat ze een datum wilde afspreken om mij in te leiden. Ho, wacht even… Iets wat ik al die maanden had weggestopt kwam nu wel heel eng dichtbij. De dag dat onze kleine meid zou komen werd vastgesteld en waar wij al die maanden naar hadden uitgekeken zou nu werkelijkheid gaan worden. Maar lichamelijk en geestelijk was ik er klaar voor, want mijn lichaam was helemaal op. We mochten zelf kiezen of het vrijdag 6 november of zondag 8 november zou worden. We kozen natuurlijk voor vrijdag 6 november, hoe eerder hoe beter! Helaas zouden de baby en ik wel na de bevalling 24 tot 48 uur onder toezicht in het ziekenhuis moeten blijven en zou de baby verblijven op de kinderafdeling. Dit allemaal vanwege mijn diabetes. De baby zou het eerste uur na de bevalling bij mij mogen blijven, maar daarna direct de couveuse in moeten. Dit klonk allemaal wat heftig, maar wij hadden er alles voor over om te zorgen dat het goed zou gaan met de kleine meid. Verder stelde de gynaecoloog voor om inwendig te voelen of ik misschien al ontsluiting had en als dit zo was zou ik tijdens de inleiding geen ballon katheter hoeven krijgen. Tot mijn grote geluk en verbazing had ik al 3 cm ontsluiting, maar ze benadrukte wel dat er een kleine kans was dat de bevalling zichzelf al zou aankondigen voor de afgesproken datum. Spannend!

De dagen daarna gingen zo langzaam, ik denk dat ik iedere seconde heb zien wegtikken op de klok. Ik probeerde veel te slapen en uit te rusten, maar ik begon me juist steeds zwakker en lamlendiger te voelen. Woensdag 4 november was ik op en besloot ik om op tijd naar bed te gaan. Ik viel al snel in slaap, maar rond een uur of half 2 werd ik wakker met wat pijn in mijn rug en buik. Sicco heeft een paracetamol voor mij gehaald en ik ben toen weer in slaap gevallen. Totdat ik om kwart over 4 wakker schrok van een knal in mijn buik. Het voelde alsof er een ballon knapte en ik lag in een plasje water. Het eerste wat in mij opkwam was dat mijn vliezen waren gebroken. Ik maakte Sicco wakker en zei dat ik het idee had dat mijn vliezen waren gebroken. Geloof me, Sicco moet altijd eerst een paar harde stoten krijgen voordat hij goed wakker is, maar dit keer zat hij direct overeind in bed. Samen gingen we naar de badkamer, waar ik nog wat vruchtwater verloor. We keken elkaar aan, en schoten eigenlijk een beetje in de lach. Want wat nu? Heel dom belde Sicco mijn moeder en vertelde wat er gebeurd was en vroeg wat we moesten doen waarop mijn moeder antwoordde; wat dacht je van het ziekenhuis bellen? Sicco belde direct het ziekenhuis en de vrouw aan de telefoon zei dat we onze spullen mochten pakken en richting het ziekenhuis konden komen. Normaal gesproken ben ik altijd al goed voorbereid, maar dit keer moest ik mijn halve tas nog inpakken. Ik pakte de laatste spullen en we vertrokken rustig aan naar het ziekenhuis. In de auto maakte ik nog de opmerking ‘ik dacht dat het veel meer vruchtwater zou zijn’.

Om 5 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis en ik wist niet wat mij overkwam. Mijn opmerking was terecht want het overige gedeelte van mijn vruchtwater verloor ik in de auto. Het was zoveel, dat alles zeik en zeik nat was. Sicco heeft nog de stoel even staan droog maken en daarna waggelde ik rustig het ziekenhuis naar binnen. Eenmaal aangekomen op de afdeling werd ik gelijk aan de CTG gelegd en werd de hartslag van de baby in de gaten gehouden. Al snel kreeg ik steeds meer buikpijn en konden we duidelijk op de monitor zien dat mijn weeën opgang kwamen. Na een half uur ging de verloskundige inwendig voelen hoeveel ontsluiting ik had. Op dat moment zat ik al op 5 cm. De weeën werden steeds heftiger en kwamen steeds sneller na elkaar. Sicco belde mijn moeder op om te zeggen dat ze onze kant op kon komen, want ik wilde haar er heel graag bij hebben. Gelukkig woont ze 5 minuten bij het ziekenhuis vandaan, dus ze was er al snel. Weer kwam de verloskundige om inwendig te voelen en op dat moment zat ik al op 8 cm ontsluiting. Normaal gesproken rekenen ze 1 centimeter per uur, maar ik had er al 3 centimeter bij na een uur. Het ging ontzettend snel en al snel zat ik op 9. De laatste centimeter was voor mij een hel. Het wilde maar niet verder doorzetten, maar ik had wel al een enorme persdrang. Je kunt het een beetje vergelijken met niezen waarbij je je ogen niet mag sluiten. Je kunt je misschien wel voorstellen hoe ontzettend zwaar dat is. Je lichaam geeft aan dat de baby er uit moet, maar je moet het tegenhouden. Het was vreselijk en het deed ontzettend veel pijn. Vanaf dat moment kon ik de weeën ook niet meer weg puffen en hielp een extra verloskundige mij om mij door de laatste centimeter te komen. Samen pufte we alle weeën weg. Zij was ook nog de enige persoon die ik kon horen, alles en iedereen om mij heen viel weg, maar na een half uur zat ik nog steeds niet op de 10 centimeter. De verloskundige besloot een katheter in te brengen in de hoop dat er urine vrij zou komen. Wanneer je blaas vol is, komt het nog wel is voor dat de laatste centimeter niet door wilt zetten. Gelukkig was dit het geval, want na het legen van mijn blaas zat ik eindelijk op de 10 centimeter en kon het echte werk gaan beginnen.

Om 10 voor 9 mocht ik gaan beginnen met persen. Wanneer er een wee komt moet je je benen optrekken, je kin op je borst leggen en tijdens de wee 3 keer 8 seconden proberen te persen. Ik had hier enorm veel moeite mee en het voelde alsof ik niet helemaal in het ritme kwam. De verloskundige stelde voor om mijn benen in beugels te leggen om het mij iets makkelijker te maken. Ik heb altijd gezegd dat dat mijn ergste nachtmerrie is. Lig je dan met je benen wagenwijd en iedereen kan naar je flamoes kijken, kiekeboe!  Maar achteraf was ik hier erg blij mee. Geloof me, persen is misschien wel het lekkerste wat er bestaat. Eindelijk kon ik mijn persdrang kwijt en begon ik in een ritme te komen. In de verte hoorde ik mijn moeder steeds zeggen, oh wat mooi en wat veel haar! Op dat moment dacht ik alleen maar; hou je kop dicht, niks veel haar.. die baby moet eruit! Sicco hield zich gelukkig goed rustig en stond naast mij. Na een paar keer persen was de baby haar hoofdje er al uit en heel bizar, ze huilde al. De verloskundige zei dat ze er met de volgende wee zou zijn en dat ik haar zelf eruit mocht pakken. Ik spaarde al mijn kracht op en perste heel hard, pakte haar aan en legde haar op mijn buik. Daar was ze dan, om 5 voor half 10 is onze Sofie Nora geboren. Vanaf dat moment leek het alsof alles en iedereen om mij heen stil stond. Alsof Sofie en ik met ze tweeën waren en ik moet ook heel eerlijk zeggen dat ik hiervan nog weinig details weet. Het doorknippen van de navelstreng, wat Sicco mocht doen, heb ik niet heel bewust meegemaakt. Na het doorknippen van de navelstreng moest ik nog een keer persen voor de nageboorte, maar ook dit weet ik niet meer in alle details na te vertellen. Ik weet dat ik het nog gezien heb, dat ze alles uitlegde, maar dat is het dan ook. Sofie werd daarna even bij mij weggehaald en nagekeken en na een paar minuten weer snel bij mij terug gelegd.

IMG-20151211-WA0011

Al snel vroeg ik of ik was uitgescheurd, dat is het eerste wat in mij op kwam. Ik was flink uitgescheurd en moest daarom ook gehecht worden. Dit is denk ik het zwaarste uur van mijn leven geweest. De eerste 20 minuten lag Sofie bij mij, dus kon ik de pijn vrij goed verdragen. Na die 20 minuten werd Sofie bij mij weggehaald en met de couveuse naar de kinderafdeling gebracht. Sicco ging met haar mee en op dat moment lag ik nog alleen op de kamer en werd ik verder gehecht. Ik heb iedere hechting gevoeld, van het prikken van de naald, het erdoorheen trekken van het draad en het knopen. Ik ben tijdens het hechten 3 keer verdoofd op verschillende manieren, maar de pijn werd er niet minder op. Ik was blij en opgelucht toen ze klaar was!

Nadat ik rustig was bijgekomen en verwend werd met beschuit en muisjes mocht ik gaan douchen om vervolgens naar Sofie te gaan op de kinderafdeling. Maar ook dit liep even iets anders. Bij het opstaan voelde ik me slap worden en viel ik flauw. Ik was te zwak om mijn bed uit te komen en te douchen. Een verpleegkundige heeft mij op bed gewassen en naar de kraamafdeling gebracht waar ik eerst tot rust moest komen. Ik kon mijn rust totaal niet vinden want ik wilde naar mijn dochter. Ze was immers net geboren, maar ik kon niet bij haar zijn. Dit was ontzettend zwaar, maar Sicco bleef gelukkig bij haar en stuurde mij steeds foto’s. Hij heeft op dat moment haar eerste flesje gegeven en haar eerste luier verschoond. Rond 4 uur vond ik het wel genoeg geweest en hebben ze mij met bed en al naar de kinderafdeling gebracht. Eindelijk kon ik naar mijn meisje en heb ik uren lang met haar op mijn bed gelegen. Rond 10 uur ging ik weer naar de kraamafdeling om te slapen. Ik sliep als een roosje. Oh en nog een fijn detail. Doordat ik zelf niet naar de wc kon, kreeg ik als klapper op de vuurpijl ook nog een katheter ingebracht.

De volgende ochtend werd mij gevraagd of ik wilde douche, waarop ik nog net niet schreeuwde NATUURLIJK! Ik voelde me ontzettend smerig en kon wel wat ontspanning gebruiken. Maar bij de poging om uit bed te stappen viel ik weer flauw. De verpleegsters kregen nu wel wat vraagtekens, want dit was tenslotte al de tweede keer. Ze besloten mijn ijzer waarde te controleren en kwamen erachter dat deze ontzettend laag was. Geen wonder dat ik me zo slecht en zwak voelde. In de tussentijd gingen de verpleegsters overleggen met de gynaecoloog en werd ik met bed en al weer naar Sofie gebracht op de kinderafdeling. Sofie deed het ontzettend goed, zo goed dat ze werd ontslagen van de kinderafdeling en mocht verhuizen naar mijn kamer. Ik was intens gelukkig, want ik had eindelijk mijn kleine meisje bij me.

IMG-20151211-WA0012

In de middag werd ik onderzocht door de gynaecoloog. Door mijn lage ijzerwaarde vermoedde ze dat ik te veel bloed had verloren tijdens de bevalling, maar waar het vandaan was gekomen wisten ze niet. Ik kreeg verschillende inwendige onderzoeken, en moest meerdere malen flink op mijn tanden bijten. Je kunt je voorstellen dat wanneer je net bent bevallen en flink bent gehecht je erg gevoelig bent van onderen. Dit was absoluut geen pretje! Ze konden helaas geen oorzaak vinden en stelde voor een bloedtransfusie te doen. Dit was de enige oplossing om mij beter te laten voelen en met de lage waarde had ik het ook echt wel nodig. Diezelfde middag kreeg ik nog de transfusie en werden er 2 grote zakken bloed toegediend in mijn aderen via een infuus. Gek genoeg begon ik me al snel iets beter te voelen. Ik kon voorzichtig aan mijn bed weer uitkomen, en stap voor stap kon ik steeds iets meer. Gelukkig kon die vervelende katheter er ook uit. Diezelfde nacht heb ik alleen voor Sofie gezorgd en kon ik eindelijk ook haar luiers verschonen. Ik heb amper geslapen, maar wat vond ik het fijn om Sofie eindelijk dicht bij mij te hebben.

De volgende dag (inmiddels al weer zaterdag 7 november) mocht ik helaas nog niet naar huis. Mijn waarde was nog steeds te laag en ik zag er nog te wit en vermoeid uit. Ik vond dit een enorme tegenvaller, want ik wilde naar huis en naar mijn eigen vertrouwde omgeving. Ook mocht Sicco niet blijven slapen in het ziekenhuis. Hier hadden wij beiden ontzettend veel moeite mee, want hoe kun je als vader nou je vrouw en pasgeboren dochter achterlaten…

De volgende dag kregen wij het verlossende woord en werden Sofie en ik beiden ontslagen uit het ziekenhuis. Ik denk dat ik nog nooit zo blij ben geweest, maar ergens vond ik het ook een beetje spannend. De eerste 8 dagen dat wij thuis waren was de kraamverzorgster er. Ze was niet heel speciaal, maar ze hielp me wel mijn rust te pakken. Sicco had vanaf het moment dat Sofie was geboren 2 weken vakantie dus konden we meteen wennen aan ons nieuwe leventje. Na die twee weken ging Sicco weer aan het werk en stond ik er weer alleen voor. Ik moet zeggen dat dit me tot op de dag van vandaag nog geen een keer is tegen gevallen. We zitten samen in een lekker ritme en de dagen vliegen voorbij. Ik vind het zelfs allemaal te snel gaan. Inmiddels is Sofie al ruim 5 weken oud en flink gegroeid. Ze doet het zo goed allemaal en het is een heerlijke, vrolijke en makkelijke baby. Ze is zo lief, zo klein, zo mooi en zo perfect. Ik ben verliefd, verliefd op mijn eigen kleine meisje.

IMG_4881

Als ik terug kijk op de bevalling, is het allemaal enorm heftig geweest. De bevalling zelf verliep heel snel, ze was er immers binnen 5 uur na het breken van mijn vliezen. Ik heb veel moeite gehad met de eerste dagen na de bevalling, maar het is het allemaal waard geweest. De moeite voor het zwanger worden, de heftige weeën, de pijnlijke hechtingen en de bloedtransfusie zou ik allemaal zonder twijfel overdoen. Want zonder dat hadden we ons kleine meisje nu niet. Ze is het beste wat mij is overkomen, en door haar ben ik de gelukkigste vrouw die rondloopt op deze aardbol. Oh en mocht je nu bang zijn geworden om zelf ooit te bevallen; Ik heb alles doorstaan zonder pijnbestrijding! Wij vrouwen hebben een enorme kracht en doorzettingsvermogen, en ik ben enorm blij en dankbaar dat ik dit allemaal heb mee mogen maken.

Ik zou het heel lief vinden als je een reactie achterlaat!

Benieuwd naar meer? Lees hier ook; Mijn nare ervaring met de 3D/4D echo, de babykamer roomtour, eindelijk het antwoord, hoe mijn lichaam veranderde in 1 jaar tijd en de 20 weken echo.

 

Comments

  1. Marieke says

    Wat een mooi verhaal! Het doet me meteen weer aan mijn eigen bevalling terug denken die inmiddels alweer 1.5 jaar geleden is. De tijd gaat heeeel snel geniet zoveel mogelijk van je lieve mooie meisje!

  2. says

    Jeetje, wat een verhaal.. Ik vind bevallingsverhalen altijd heftig maar interessant. Je hebt een hoop meegemaakt, maar gelukkig maar de kleine meid alles goed. Wat een heerlijke foto van haar op het eind ;-)!

  3. says

    Wat ben jij een powervrouw! <3 En inderdaad vrouwen hebben zo'n kracht in hun lichaam tijdens een bevalling. Dan schaam je je helemaal nergens meer voor.

    Liefs
    Kim

  4. jessica says

    Mooi geschreven. Ik moest natuurlijk ook denken aan mijn bevalling die ruim 12 uur duurde pff. Maar natuurlijk is dat het waard! Geniet van de mooie dingen want de tijd gaat idd veel te hard. Ze zijn ook zo van het baby zijn af en worden het al echte dametjes.

    • Priscilla says

      Dankjewel! Het gaat ontzettend snel. Ik probeer ook bewust van ieder moment te genieten want inderdaad, ze zijn al heel snel baby af.

  5. says

    Klinkt als een pittige bevalling, vooral het stuk erna! Goed gedaan meid, je mag super trots op jezelf zijn! Oh en ik heb de hechtingen precies hetzelfde ervaren! Ik vond het denk ik nog erger dan de weeën!!!!

  6. says

    Ik heb het woord voor woord geschreven, heel mooi en interessant (ook al ben ik er nog lang niet aan toe) om te lezen. Het lijkt me verschrikkelijk om zo gehecht te moeten worden, maar je hebt nu wel eindelijk een echt gezinnetje en het is jullie zo gegund!

    • Priscilla says

      Haha, je moet er ook echt klaar voor zijn! Ik ben blij dat je het ondanks alle verschrikkelijke details toch interessant vond om te lezen.

  7. says

    Wauw, wat een prachtig verhaal! Ik heb dit vanaf het begin tot eind gelezen en voelde de spanning totaal met je mee. Het lijkt mij zo ontzettend zwaar om te bevallen. Knap dat je dit allemaal heb weten te doorstaan samen met je lieve man en familie! Je bent zo’n sterke vrouw! Wat is jullie meisje prachtig zeg, echt een wondertje. Balen dat de eerste dagen wat minder waren maar nu kun je volop genieten van jullie prachtige meisje! De foto’s zijn trouwens ook erg leuk om te zien. 🙂
    liefs

  8. Carola says

    Wauw wat zijn jullie leuk met zn 3e ♡

    Thanks voor je laatste zinnen, ik dacht even ik adopteer ze wel hahah

    Geniet want ze groeien als kool

    Liefs carola

  9. says

    Wat een ‘mooi’ verhaal. Wat hefti allemaal! En wat snel ja, 5uur is echt niets! Zeker voor een 1e. Wat ontzettend naar dat Sicco niet mocht blijven, dat zou ik zelf ook ontzettend naar vinden! Wat ziet Sofie er toch lief uit. En wat vliegt de tijd!

    • Priscilla says

      Het was verschrikkelijk om Sicco naar huis te moeten laten gaan. Gelukkig zijn we nu heerlijk samen en genieten we van ieder moment.

  10. says

    Aah wat vind ik bevallingsverhalen toch altijd heftig om te lezen. Toen ik je laatste regel las met: “mocht je zelf bang zijn om te bevallen.” dacht ik meteen: ja, doods en doodsbang. Wat ben jij ongelooflijk sterk geweest zeg, wauw <3

  11. says

    Jeetje wat een heftig maar mooi en eerlijk verhaal! Ik wil later zelf ook ontzettend graag kinderen maar de bevalling is altijd iets geweest waar ik nu al ontzettend tegenop zie! Maar hoe heftig het ook is, blijkbaar kunnen wij vrouwen dit heel goed handelen! X Geniet van je meisje!

  12. says

    Een bevalling lijkt me niet niks. En toch heel bijzonder. Ik denk dat het wel goed is om erover te schrijven. Ook voor jezelf, om terug te lezen. Ik heb ook wel een kinderwens, maar de bevalling.. Moet er nog even niet aan denken.

  13. says

    Wat een ellende heb je meegemaakt zeg! Hoe is het nu met de diabetes, zijn je waardes na de bevalling snel weer normaal geworden? Ik vroeg mij al af waar het stukje over de epidurale bleef maar je hebt er dus geen gehad. Gefeliciteerd met jullie prachtige meisje, jullie hebben een mooie naam gekozen 🙂

  14. says

    Ik stel het me ook altijd voor als iets heel engs. Maar uiteindelijk weet je wel waar je het voor doet natuurlijk! 🙂 En dat is het allerbelangrijkste. Wat een mooi meisje! Heel veel geluk samen. Je hebt het echt heel mooi geschreven. Ondanks de minder fijne dingen!

  15. says

    Pfoe, het is toch knap wat je als vrouw allemaal wel niet kan doorstaan als je zo’n mini mensje op de wereld gaat zetten. Een mooi verhaal ! Ik heb wel een kinderwens, maar die bevalling, dat is toch wel iets wat ik voor mijn gevoel liever zou overslaan. En wat een mooi meisje hebben jullie! Heel veel geluk samen!

  16. says

    De enorme keelpijn, waar ik wakker van lig, voelt ineens vele malen minder pijnlijk dan je verhaal. Haha.
    Ik hoop zelf een iets minder gecompliceerd bevallingsverhaal te hebben als het ooit zo ver is. Maar voor nu ben ik blij dat alles relatief goed is verlopen bij jou!

  17. says

    Ik had hem gisteren onderweg naar een kerstmarkt gelezen en wat heb je het mooi verwoord en verteld. Ik vind het een prachtig verhaal over de geboorte van jullie mooie dochtertje. Ik denk dat jij wel een van de ‘sterkere’- bloggers bent die ik o.a. volg.

  18. says

    Wat ontzettend mooi dat je dit hele verhaal met ons wilde delen. Het liep misschien niet helemaal volgens plan, maar jullie hebben er een prachtig meisje voor terug gekregen!

  19. says

    Wat mooi om te lezen Pris, en wat ben je enorm sterk dat je dat allemaal hebt gehad! Diabetes, katheter, gehecht worden…allemaal zonder pijnbestrijding. Respect! Wat fijn dat jullie meisje nu bij jullie thuis is en dat alles goed gaat. 🙂

  20. says

    Wauw, wat een heftig maar mooi verhaal. Dit is de tweede keer dat ik het lees en ik vind het prachtig hoe je verwoord dat je dochtertje het allermooiste is wat je is overkomen, ik kan me dit heel goed voorstellen. Veel geluk samen & geniet van ieder moment!

  21. Melanie says

    WAAUWW, wat een prachtig mooi verhaal. Ik vond het zo interessant om te lezen dat ik het gewoon nog een keer heb gelezen.. Hihi
    En wat is het toch een mooi prachtig meisje.
    Ik wens jullie veel geluk met jullie gezinnetje
    liefss

  22. Ester says

    Wat een verhaal…ik zat helemaal in je verhaal en leefde erg mee met je verhaal. Wat heb jij een hoop door moeten staan en tegenvallers verwerken, maar gelukkig is alles goed gegaan. Goed gedaan en geniet ervan met elkaar, het is een mooie en bijzondere tijd!

  23. Kimberly says

    Woow wat heftig! En wat heb je het super goed gedaan en zoveel tegenvalers maar ik heb er echt respect voor ! Heel veel geluk samen en geniet van jullie prachtige dochter

  24. Syl says

    Mooi geschreven! Heel herkenbaar. Zelf ook te maken gehad met zwangerschaps diabetes. 3x per dag insuline en daarnaast je waardes blijven prikken. .. 2 volle dagen zonder baby op de kraamafdeling… Mijn zoon op de kinderafdeling…. Zwaar en word erg onderschat!!
    Gelukkig gezond en heel gelukkig!
    Geniet van dat heerlijke mensje!

  25. Nieke says

    Mooi omschreven en voor mij heel herkenbaar..
    Een maand geleden ben ik bevallen en heb ik ook een bloedtransfusie nodig gehad. Ik weet hoe het voelt.. Wat kun je je dan slecht voelen.
    Als ik die foto van jou zo zie met dat witte gezicht dan lijkt het alsof ik mezelf zie liggen.
    Maar ondanks alles heb je een gezonde dochter op de wereld gezet.. Een enorm geschenk! 🙂

  26. Mandy says

    Mooi geschreven. Het is het inderdaad dik en dubbel waard!! Doordat mijn zoontje ook op de couveuse afdeling lag ben ik de eerste 5 dagen gescheiden van hem en mijn vriend geweest. Daardoor de eerste week absoluut niet op een roze wolk gezeten dus snap precies je gevoel.
    Nu is Glenn inmiddels al weer 16 maanden. Geniet ervan want het gaat zo snel!

  27. Laura says

    Wat een mooi verhaal! Echt een power story!
    Ik ben zelf 2 december bevallen maar dit werd na 30 uur een keizersnede want het wilde maar niet! En ik ben als de dood voor hechtingen dus als ik dit zo lees ben ik toch wel blij met me keizersnede :p

  28. Soraya says

    Jeetje wat een verhaal. Ik herken veel van je gevoelens wel! Nadat ik van mijn dochtertje in de zwangerschap zelf al 9x (in totaal 99 dagen) opgenomen was moest ik de laatste x 34weken blijven met zwangerschaps vergiftiging. Na 3 dagen inleiden braken eigenlijk mijn vliezen en kreeg ik met spoed een keizersnede omdat het niet goed ging met mijn meisje. Ze was voor 37 weken erg klein maar deed het goed. Doordat ze een infuus had ivm bloedsuikerspiegel moesten we 6 dagen blijven. Bij mijn zoontje ging het een stuk beter en ben ik na 14 uur toch natuurlijk bevallen (hadden ze niet verwacht) terwijl ze 3x geroepen hebben hij moet eruit anders word het een keizersnede. Nadat win thuis waren kreeg ik ineens de volgende dag koorts. 40,9 op zijn hoogst dus moesten we weer terug naar het ziekenhuis. Ze wisten niet wat ik had 40,9 koorts, bloeddruk 54 en een pols van 164 eerste gedachte was bloedvergiftiging na 5 dagen wisten ze dat het kraamvrouwen koorts was en kreeg ik de juiste antibiotica (daarvoor 3stuks om het zo breed mogelijk te behandelen) en gelukkig mocht ik op dag 6 weer naar huis. Dus het gevoel niet samen te zijn omdat je in het ziekenhuis moet blijven snap ik heel goed.Is heel heftig! Nu dus extra genieten van het samen zijn 🙂

  29. Sandhia says

    Wat een verhaal, leuk om te lezen hoe andere zwangerschappen allemaal verlopen… bij mij was het gewoon een geplande keizersnede… dus weet er allemaal niks vanaf… gelukkig had ik mijn kleine man wel meteen bij me…! Maar lijkt me vervelend je kleine meid niet meteen gezien te hebben

  30. Stephanie says

    Oh jeetje wat herken ik dit.
    Ik heb een soortgelijk ervaring.
    Ik heb met 16 weken mijn geslachtsbepaling laten doen in papendrecht. Dit was echt geweldig! Marga zoals die vrouw heet nam echt de tijd voor ons. Ze hield het nog even spannend door eerst de rest te laten zien en ze zij op gegeven moment jullie krijgen een prachtige dochter ! Daarbij meten ze de baby op en kreeg ik een miniatuur in mijn handen. Zo groot is je dochter nu. Dat was zo’n leuke ervaring. Ook vertelde ik marga dat ik met de tijd een 3d wilde laten maken en zo gezegd zij ze gelijk. Zal ik je 3d is laten zien. Het is nu nog wel wat hobbelig het kindje. Maar wauw wat byzonder om je kindje met 16 weken bewegend in 3d te zien. Al met al een geweldige ervaring. Ik kreeg meer foto’s mee dan op de site stond en ze was langer bezig als 10 minuten. Je merkte gewoon de liefde en passie voor haar vak
    Toen konden we met 28 weken eindelijk voor de 3d echo
    Ik had een kadobon gekregen van een echopraktijk in dordrecht(had iemand via fb gewonnen) dus ik heb besloten het daar te doen het scheelde toch weer geld. Helaas kreeg ik zo’n zelfde ervaring als jij. Ik kwam binnen en moesten gelijk al betalen vooraf dus dat gedaan. Mocht ik gaan liggen. Ik kreeg van (ik noem ze maar BEP) bep de vraag of mijn ouders het geslacht wisten en of alles in beeld mocht..dus ik zij al geen geheimen. Ik mocht gaan liggen,gel op me buik. En dat apparaat ging op me buik. Maar dan had ze de baby maar die lag lekker met dr handjes in dr gezicht. Ze zij steeds bolletje doe je handjes weg. Na 10 x zeggen en 4 x flink in me buik gepord te hebben moest ik op me zij draaien. Ook dat werkte niet echt. Ik had een 40 minuten echo. Maar ze bleef maar op t gezichtje hangen. Ik heb 2 seconden een voet voorbij zien komen. Maar na 35 minuten liep ze nog moeilijk te doen. Inmiddels had ze wel een zooi foto’s gemaakt maar allemaal of onduidelijk of wazig me man vroeg nog joh laag de beentjes buikje billetjes eens zien en kan je zien of ze haar heeft. Naja ze zij gelijk het heeft geen haar. Toen vroeg hij of ze ook foto’s kon maken verder uitgezoomd dus een schoudertje erbij bijvoorbeeld. Nee dat kon niet… met de foto’s printen (6kleur 8 zwartwit) mocht je kiezen. Athans dat stond op de site. Wij mochten niets kiezen. Zij vond die foto mooier dus koos zij die.
    We zijn naar huis gegaan met 130 foto’s en een dvd. Waar we geen reed aan hadden alles wazig en onduidelijk waarvan misshien 10 foto’s een kindje te herkennen was.
    De dvd met bewegende beelden bestond uit gewoon de echo en we hebben ons kindje niet bewegend in 3d omdat ze alle foto’s uit 2d haalde en omzette in 3d. Heel vreemt allemaal…
    Ik baald een me ouders zagen de teleurstelling ze hebben me een nieuwe echo kado gedaan in papendrecht waar ik mijn geslachtsbepaling gedaan heb. Toen ik het vertelde herkende ze mijn verhaal en ze hebben mij de cd en dvd al gratis beloofd vlak voor mijn afspraak kreeg ik een mailtje of ik het fijn zou vinden dat marga die onze 16 weken echo deed. Ook deze echo wilde doen. Ik was dolblij want ik was zo blij met deze vrouw. Ook deze echo was gewoon geweldig! Ik heb ze de foto’s en stukje film laten zien en zij dag direct dat het niet aan de ligging lag van het kindje of dergelijke.
    Ik had prachtig vruchtwater op de video en ze lag optimaal. Toen ze begon met scannen WAUW direct een prachtig plaaje met een handje erbij. Ze zij gelijk een kindje ligt niet stil vaak en we hebben tijd zat.
    En ook die nam ze weer flink. Ik heb een hele scherpe mooie collectie foto’s en een prachtige dvd met bewegende 3d beelden.
    Ik ben zo blij dat ik hem bij echocentrum drechtsteden opnieuw heb laten maken met dank aan me ouders. Je doet het tenslotte maar 1 keer.

  31. Maaike says

    Super mooi verhaal Priscilla! Denk dat je veel mensen inspireert met je verhaal..
    Het is jullie zo gegund, heel veel geluk met z’n 3tjes! X

  32. Julia says

    Haha late reactie but i don’t care
    wat een prachtige dochter heb je <3
    Respect hoor allemaal zonder pijnbestrijding ik kan het me niet voorstellen.
    maar goed ben pas 14 haha
    ik moest van mijn moeder geloven dat zij er 26 uur over heeft gedaan om mij eruit te krijgen pfff….

  33. Fiona says

    Net tijdens het voeden zitten lezen. Wat zijn er veel dingen herkenbaar!
    Ik ben onverwachts 15-12 opgenomen met zwangersschapsvergifting. Ik hield veel vocht was. Ik werd diezelfde avond nog ingeleid. Op 18-12 is onze dochter Sophie geboren en ze moest ook in de couveuse. Op 24-12 mocht ik naar huis maar gelukkig mochten mijn vriend en ik dag en nacht bij haar blijven wat ontzettend fijn was. Op 6-1 mocht Sophie met ons mee naar huis. Ze doet het ontzettend goed.

    Veel geluk met Sofie!!

  34. Suzan says

    Wat een mooi verhaal! Inmiddels hier alweer 2 jaar geleden! Times fly! :).

    Mijn kleine man was er binnen 4uur. Toen ik de verloskundige gebeld had en zij hier thuis was zat ik op 7 cm en moesten we met spoed naar t ziekenhuis. Daar aangekomen (20 min later) zat ik op 10. En mocht direct beginnen. Uiteindelijk naar 2 pogingen met de vacuümpomp was m’n kereltje er. Ook hier behoorlijke hechtingen in en uitwendig. Ken je pijn dus 😉 maar al met al ben je het zo vergeten en is het allemaal de moeite waard geweest.

    Geniet van je kleine mooie meid! Tijd gaat al snel genoeg

  35. aline says

    Mooi verhaal… en die hechtingen… wat heerlijk, ik voelde me zo’n aansteller bij beide keren, maar fijn om te lezen dat jij ook zoveel pijn had… o echt ik ging liever nog 10 x bevallen

  36. Joyce says

    Wat een mooi verhaal. Zelf ben ik 6 weken geleden bevallen en herkende me erg in je verhaal. Het was een totaal andere bevalling, maar die hechtingen! Ik denk dat ik nog liever 3 keer weeën moet hebben dan 1 keer die hechtingen. Maar net wat jij zegt zou het zo weer over doen!

  37. Wendy says

    Gefeliciteerd met de kleine meid. Ik heb veel herkenning met je verhaal maar dan met onze zoon 2 november 2014. Hoe is het na de bevalling met de diabetes?

  38. Ingrid kik says

    Wat een super heftig verhaal voor jullie beidde. Wat goed dat het nu weer beter gaat met jullie. Groetjes aan sicco (hij is mijn oud collega ) en veel geniet momentjes met jullie dochter gewenst.
    Groetjes ingrid kik(moeder van 2 grote zonen alweer)

Laat een reactie achter bij Marjoleinee Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *