3 + 1 = ….♥

IMG-20190330-WA0053

Eindelijk… eindelijk kunnen wij het van de daken schreeuwen.. WIJ WORDEN WEER PAPA EN MAMA! Hoe blij ik ook ben om weer een wondertje te mogen dragen, iets wat wij niets liever wilde, zijn de afgelopen weken niet bepaald een roze wolk geweest. Ik zou bijna een boek kunnen schrijven, want vrijwel alles wat er zou kunnen gebeuren.. is ook gebeurd. Ik neem je mee op de dag van de positieve test, tot de 8 intense weken daarna.. 

Misschien heb je het maanden geleden al gelezen in mijn about last week, misschien ook niet, maar vanwege een uithoudende menstruatie werd ik met mijn PCOS weer doorverwezen naar de gynaecoloog. Iets waarvan ik hoopte dat het dit keer niet nodig zou zijn. Maar met in mijn achterhoofd dat het voor een heel goed doel zou zijn, maakte ik een afspraak. Helaas door het faillissement en de overname van ons ziekenhuis was er een enorme wachtrij en werd onze geduld op de proef gesteld. Mijn menstruatie liet zich al 66 dagen niet zien (dat houd ik altijd bij via een handige app), maar op de een of andere manier in de week van 4 februari begon manlief wat twijfels te krijgen. Ik was wat meer prikkelbaar en hij begon dingen te herkennen. Zelf kon ik het totaal niet plaatsen, maar hij spoorde mij al dagen aan om eens een zwangerschapstest te doen. Ik vond het flauwekul en wilde niet weer een teleurstelling. Normaliter voel ik altijd een eisprong, als ik deze al heb, en ik wist zeker dat ik deze al lang niet had gehad. Maar na dagen zeuren, besloot ik dan toch maar een test te doen. Al was het alleen maar om hem het tegendeel te bewijzen.

Op de avond van 7 februari nam ik een zwangerschapstest mee naar het toilet en zonder enkel gevoel, hoop of idee plaste ik over het teststaafje. Ik legde het neer en ging verder met het ritueel. Maar toen ik een blik wierp op de test zag ik tot mijn grote verbazing (en ook schrik) een knallende positieve streep. Met trillende handen pakte ik de test op en liep ik er mee naar de woonkamer waar manlief stiekem al met een beetje spanning zat te wachten op mijn reactie. Maar mijn blik zei al genoeg.. HET IS POSITIEF, IK BEN ZWANGER! Na deze test is hij gelijk naar de supermarkt gereden om nog een aantal testen te halen, want was als deze test nou niet goed was. Maar dat was gelukkig niet het geval, de volgende testen waren ook duidelijk positief.

Je kunt je wel voorstellen dat wij geen oog dicht hebben gedaan deze nacht. Blijheid werd gelijk overgenomen door angst en spanning, maar vooral ook ongeloof. Want hoe kan ik nu ineens zwanger zijn als ik er van overtuigd was dat ik geen eisprong had gehad. Oke, we weten natuurlijk allemaal hoe kindjes worden verwekt, maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel. De volgende ochtend stuurde ik gelijk mijn verloskundige een berichtje en zij zorgde ervoor dat ik al snel een echo kreeg om te kijken of het goed zat en hoe ver ik zou zijn. Want met de uitblijvende menstruatie was dat nog een groot vraagteken. Diezelfde week kon ik gelijk terecht en vol spanning gingen wij deze hele rollercoaster weer aan. Voor de echo bleek ik net iets te vroeg te zijn. Er was duidelijk een zwangerschap te zien, maar het was nog te vroeg om een kindje te kunnen zien of een hartactie. Een week later mocht ik weer terugkomen, maar werden wij weer met hetzelfde verhaal naar huis gestuurd. Er was iets heel kleins te zien, wat een zwangerschap van ongeveer 5 en een halve week bleek te zijn. Jeetje wat een spanning weer en dat wachten is zo slopend..

Inmiddels begonnen de zwangerschapskwaaltjes ook weer te komen. Zo kreeg ik weer grote, gespannen en pijnlijke borsten en begon de misselijkheid ook weer op te zetten. Deze 2 kwaaltjes zijn bij mij een goed teken, en hoewel iedere zwangerschap natuurlijk anders is, probeerde ik met dit in mijn achterhoofd positief te blijven. Maar net op het moment dat ik positief was, kreeg ik in week 6 ernstige bloedverlies. En dan bedoel ik niet gewoon een klein beetje met het afvegen, nee je kon het echt vergelijken met een menstruatie. Ik wist wel weer hoe laat het was.. zeker in combinatie met de buikpijn die ik er bij had.

Gelukkig kon ik al snel terecht voor een echo. Vol spanning gingen wij weer naar de echopraktijk en eigenlijk wist ik al wel dat het niet goed zou zijn. Bloed is niet goed, zeker niet in deze hoeveelheid en zeker niet met mijn geschiedenis. Maar op de echo was iets te zien, zo iets moois, zo iets wat wij totaal niet hadden verwacht. Er was een mooie vruchtzak te zien, met een heel klein kindje én een sterk kloppend hartje. De tranen liepen over mijn wangen van blijheid. Maar naast dit sterke kindje was nog iets anders te zien. Er waren namelijk niet één maar twee vruchtzakken. Deze tweede vruchtzak was een stuk kleiner, maar ook leeg. En dat verklaard gelijk de buikpijn en het bloedverlies. Ik was zwanger van een tweeling, alleen heeft het tweede kindje het niet mogen redden. Wat een dubbel gevoel geeft dat zeg, ik kan het bijna niet omschrijven met de juiste woorden. Wij waren natuurlijk ontzettend blij dat er een sterk kindje in mijn buik groeide, maar het idee dat wij ook 1 kindje zijn verloren is zo pijnlijk en verdrietig. Ook dit kindje was namelijk heel erg welkom geweest, maar hier moesten wij al veel te vroeg afscheid van nemen.

De weken daarna heb ik geleefd in spanning, onzekerheid, maar werd ik ook geleefd door het overlijden van de opa en oma van Sicco. Het was enorm zwaar om dit alles tegelijkertijd mee te moeten maken, want daarnaast was en ben ik nog steeds erg ziek. Ziek in de zin van extreem misselijk. Ik kreeg gelukkig wekelijks een echo en de juiste woorden te horen op dat moment, maar zodra ik de deur weer uit liep sloeg de onzekerheid weer in.

Alles leek goed te gaan, maar in week 9 kregen wij weer een klap te verwerken. Na mijn miskraam in oktober hebben wij beide bloed laten afnemen voor een chromosoom onderzoek. De uitslag zou begin februari binnen zijn, maar door wat fouten kwam deze nu pas binnen.. en die was helaas niet goed. Ik heb een chromosoomafwijking, een translocatie op chromosoom 13 en 14 om precies te zijn. Een stukje van mijn chromosoom 14 zit vastgeplakt aan chromosoom 13, wat het een gebalanceerde translocatie maakt. Ik heb namelijk genoeg chromosomen, enkel een stukje zit op een andere plek. Ik ben dus alleen een drager, ik ben namelijk ‘gezond’ op de wereld gekomen, maar dit kan wel gevolgen hebben voor onze kinderen. Ik kan de verkeerde stukjes doorgeven en dat kan op verschillende manier eindigen. De stress sloeg gelijk weer toe en wij werden doorverwezen naar het AMC naar de afdeling Klinisch Genetica.

Anderhalve week later konden wij terecht. De afgelopen dagen duurden zo lang, ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Gelukkig waren de artsen enorm aardig en wisten zij ons als snel alle informatie te vertellen. Een hoop informatie kun je wel zeggen, maar ook veel waar wij over na moesten denken. Er werd al snel duidelijk waarom ik zo veel miskramen heb gehad. Bij de bevruchting is er een verkeerde combinatie van onze chromosomen overgenomen, waardoor het kindje niet gezond zou zijn en zelfs niet levensvatbaar bij de geboorte. Mijn lichaam heeft dit dus afgestoten, en dat komt in deze situaties eigenlijk altijd al voor de 10 weken voor. Inmiddels was ik al ruim 11 weken zwanger, wat een goed teken is. Maar er zijn nog verschillende situaties mogelijk. Het kindje in mijn buik kan net zoals ik een drager zijn, gewoon gezond maar voor een eventuele kinderwens kan hij of zij dezelfde problemen ervaren. Het kindje kan de juiste combinatie van chromosomen van Sicco en mij hebben overgenomen, waardoor het een gezond kindje is zonder dragerschap. Maar we hebben ook 0,5% kans dat het kindje enkel mijn fout in de chromosomen heeft overgenomen, wat inhoud dat het kindje een ernstige handicap zou hebben. Dat gaf ons een hoop om over na te denken. Want je kunt met een vruchtwaterpunctie of een vlokkentest de chromosomen nakijken bij het ongeboren kindje, alleen zitten daar ook risico’s aan. Deze testen kunnen namelijk eindigen met een miskraam, ook als het kindje gezond is.

Na heel lang praten met de artsen en in goed overleg hebben wij besloten dat wij de kans van 0,5% heel klein vinden. Sofie is immers gezond en ik ben al ruim 11 weken zwanger. Het risico op een miskraam bij het doen van de testen vinden wij zo groot en ik zou er niet mee kunnen leven als het kindje uiteindelijk gezond zou zijn maar de zwangerschap wel zou eindigen in een miskraam. Met de NIPT test zou 1 van de chromosomen gecontroleerd kunnen worden en met een uitgebreidere echo zou er ook al wat te zien kunnen zijn. De echo hebben wij diezelfde middag gehad en alles zag er goed uit. De nekplooi was goed, en eigenlijk zag alles eruit zoals het er op dat moment uit zou moeten zien. De uiteindelijke uitslag van de NIPT test zal ons de definitieve doorslag geven. Mocht de uitslag goed zijn, wat wij natuurlijk zo erg hopen, dan zullen wij besluiten geen verder onderzoek te laten doen. Maar wanneer er wel iets slechts uit komt, dan zijn wij onszelf wel verplicht te kijken wat er precies aan de hand is.

Inmiddels ben ik vandaag 13 weken zwanger. De uitslag van de NIPT test laat nog een aantal dagen op zich wachten, maar toch kon ik dit niet meer voor mij houden. Een zwangerschap hoort iets moois te zijn, iets wat je wilt delen want het is een groot wonder. De afgelopen 2 maanden zijn zo onzeker geweest dat ik de zwangerschap daar nu ook mee associeer. En dat is de reden dat ik het nu toch wil delen. Ik wil blij zijn, gelukkig zijn en er steeds meer stil bij kunnen staan dat wij weer papa en mama worden en Sofie grote zus. Wij hopen, en geloven dat dit kindje gezond is. Wij hebben er zo lang op gewacht, zo hard voor gevochten en dit kindje is zó welkom. Meer dan ooit!

Ik zou het lief vinden als je een reactie achterlaat!

Comments

  1. chucky1012 says

    Hartelijk gefeliciteerd en het is jullie van harte gegunt……..
    Geniet van een fijne en mooie zwangerschap.
    Goed om dit alles te weten.

    Xoxo

  2. says

    Mijn eerste reactie was blijdschap, wat prachtig dat jullie weer zwanger mogen zijn. Tot ik je verhaal las, jeetje wat een spannende tijd hebben jullie achter de rug. Een tweeling is zoiets bijzonders, wat verdrietig dat een van de twee het niet heeft mogen redden. Ik hoop dat de rest van de zwangerschap goed en zorgeloos mag verlopen. Heel veel liefs

  3. says

    Nogmaals van harte lieverd! Het is jullie zo erg gegund! Ik blijf duimen dat het gewoon allemaal goed zit en wat zullen jullie straks genieten! Denk aan jullie!

  4. Marjoleine says

    Van harte gefeliciteerd allebei,oma,s en opa,ooms en tantes!
    Sofie met haar “grote zus”zijn natuurlijk
    Makkelijk gezegd, maar ik verwachtte al zoiets met alle ziekenhuisbezoeken
    En het feit dat ik je behoorlijk bleek vond bij decrematies,maar dat is ook geen evenement om er blozend uit te zien,toch?
    Neem je rust en geniet er van!!

  5. says

    Van harte gefeliciteerd met jullie zwangerschap! Wat een ontzettend spannende tijd hebben jullie doorgemaakt (en maken jullie nog steeds door). Ik kan me voorstellen dat het best heftig is als iets wat zo mooi is ook heel veel spanning met zich meebrengt. Ik duim met jullie mee dat de uitslag goed is en hoop dat je over een tijdje tóch zorgeloos van deze bijzondere tijd kunt genieten. Ik denk aan jullie!

  6. says

    Wauw, van harte gefeliciteeeeerd! Wat een ontzettend spannende tijd de afgelopen weken en wat er natuurlijk nog aan gaat komen. Succes daarmee! Ik ga voor jullie duimen, want het is jullie zó gegund ♥️

  7. says

    Gefeliciteerd!! Wat heb je een moeilijke en zware tijd achter de rug, maar ik hoop dat de rest mee valt en je kunt genieten van de zwangerschap!

  8. says

    Ik ben echt zo ontzettend blij voor jullie. Iedere x las ik natuurlijk wel wat ziek zijn hier en daar en weer een bezoek aan het ziekenhuis en ik dacht echt, als jullie wens maar vervuld mag worden. Zo bijzonder dat het nu zo ver is, maar jeetje.. wat spannend allemaal. Ik kan mezelf weer precies herinneren hoe onzeker het bij mij allemaal was (ook heel veel bloedverlies en krampen dus met 10 weken al 4 echo’s gehad).. en dan krijgen jullie er nog allerlei onzekerheden bij. Pfoe, wat een spanning… verdrietig dat je een kindje bent verloren. Dat het andere kleintje maar mag uitgroeien tot een hele gezonde baby! Ik hoop dat je snel de uitslag van de NIPT krijgt en een redelijk zorgeloze zwangerschap zal hebben!

  9. Laura says

    Wat een prachtig en aangrijpend artikel, ik ben er stil van. Ik duim mee op een positieve uitslag en leef met jullie mee! Heel veel liefde

  10. says

    Ik ben zo blij dat je nu een gezond kindje draagt. En je hebt gelijk, dit hoort een roze wolk periode te zijn. Maar kan mij aan de andere kant zó goed voorstellen dat het een hele spannende, verdrietige en angstige tijd is. Ik hoop dat alles langzaam aan op zijn plek valt voor jullie, en dat je iedere dag, naarmate het kindje groeit, zelf ook weer sterker wordt en je geloof groeit. Want sterk dat ben je, dat zijn jullie allebei!

  11. says

    Wow, wat leuk! Gefeliciteerd ♥ Spannend allemaal zeg, jeetje. Het kindje is natuurlijk al welkom, maar nu nooit dan ooit tevoren! Geniet ervan allemaal! <3

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *