De overgang van één naar twee kindjes. Mijn ervaring!

20200405_121240

Maanden lang heb ik zitten fantaseren hoe het zou zijn om van als gezin bestaande uit 3 personen, naar 4 personen te gaan. Hoe zou Sofie reageren op de komst van haar zusje en hoe zouden wij het ervaren met een kleuter én een baby. Nu Noé al ruim 6,5 maand is blik ik terug op de afgelopen maanden. Want viel het ons mee, of juist ontzettend tegen?

Toen ik nog zwanger was van Noé fantaseerde ik al over de tijd met een kleuter én een baby. Hoe zou ik dat allemaal moeten doen, alleen, met een kleuter dat ook vanaf die tijd naar school zou gaan. Zou de baby zich kunnen aanpassen, of zou het elke dag weer rennen en vliegen zijn. Zouden we nog spontaan weg kunnen gaan en hoe zou ik er zelf bij lopen. Hoewel ik er vrij nuchter onder was, waren er ook heel soms momenten dat ik mij er druk over kon maken. Maar gelukkig fluistert mijn geweldige wederhelft mij altijd de woorden ‘het komt wel goed’ in.

Laat ik maar meteen beginnen met het feit dat ik denk dat wij in onze handen mogen knijpen met hoe zoet en makkelijk en tevreden Noé is. En dat maakt het denk ik ook dat de overgang van één naar twee kindjes voor ons heel snel wende. Waar wij eerst een gezin waren bestaande uit 3, kregen wij al snel het gevoel dat het ons gezin bestaande uit 4 nooit anders geweest is. Voor Sofie was de verandering en de komst van haar zusje in het begin wel erg groot en er zijn soms momenten geweest dat ik mij erg schuldig voelde. Schuldig in de zin van ze moet haar mama delen. Alle ogen waren gericht op haar zusje, ik had niet meer alle tijd voor haar om 1 op 1 dingen te doen en het ‘negatieve aandacht vragen’ kwam er heel vaak aan te pas.

De eerste weken waren wat dat betreft erg pittig, maar daarna wende ook Sofie heel langzaam maar geleidelijk aan de verandering en haar zusje. Sterker nog, ze is nu ontzettend trots en de meisjes zijn echt 4 handen op één buik. Het leeftijdsverschil van 4 jaar vind ik daarom ook een groot voordeel. Ik had altijd het perfecte plaatje van twee kindjes met een leeftijdsverschil van twee, maximaal drie jaar, maar daar dacht de natuur bij ons heel anders over. Achteraf gezien vind ik dit de mooiste leeftijden samen en had het gewoon zo moeten zijn. Sofie vindt het heerlijk om mij te helpen en ze is bewust van alle stappen die Noé maakt. Van het rollen, tot aan haar eerste hapjes en tandjes en helpen met een flesje geven? Geen probleem! Ik geniet van de meisjes, de meisjes samen en ik geniet als ik zie hoe trots Sofie op haar zusje is. Het enige nadeel van het leeftijdsverschil vond ik dat Sofie geen middagdutje meer deed. Na de bevalling van Sofie dook ik vaak even mijn bed in zodra zij ook lekker lag te slapen, nu kon dat echter niet omdat je altijd een springende kleuter om je heen hebt. Maar ook daar wende ik al snel aan en eerlijk? Dat zorgt er wel voor dat ik er niet verslonst bij loop! Nog elke dag hijs ik mij in een leuke outfit en ligt mijn make-up niet te verstoffen.

Wat betreft uitjes en weggaan is er voor ons weinig veranderd. Wij gaan (of eigenlijk gingen nu door Corona) nog steeds overal naartoe. Het vergt even wat meer voorbereiding omdat je natuurlijk een hoop spullen mee moet slepen, maar desondanks gingen wij nog steeds weg. Een dagje naar familie, naar Ballorig, naar een museum, noem maar op. Voor Sofie is daarin gelukkig weinig veranderd en ze weet heel goed dat wij tussendoor haar zusje de fles moeten geven. Het is gelukkig voor haar heel normaal geworden en ook zij weet niet meer beter. Noé is wat dat betreft heel makkelijk en doet ze een slaapje niet in haar bed, dan slaapt ze wel in de wagen of de auto.

Mijn aandacht verdelen aan beide meisjes vond ik de eerste weken heel moeilijk en er zijn dan ook heel wat tranen aan te pas gekomen. De vermoeidheid van de gebroken nachten in combinatie met een kleuter die enorm veel aandacht eist vond ik zwaar, maar ook daar kwam gelukkig verandering in. Sofie vond het met name de eerste weken ontzettend lastig om de aandacht te delen, zeker op de momenten dat papa aan het werk was. Ik besloot toen duidelijker te worden, duidelijker naar Sofie zodat zij zou begrijpen waarom ze op dat moment even geen aandacht kon krijgen. Ik vertelde haar heel bewust dat mama nu even tijd had voor haar zusje. Denk aan een flesje geven, knuffelen, verschonen. Als mama daar mee klaar zou zijn, dan was het weer Sofie tijd. En als het Sofie tijd was dan mocht zij iets uitkiezen om samen te doen. Dit begreep ze al heel snel en gek genoeg werkte het voor ons. Ik noemde het altijd Noé tijd en Sofie tijd, zodat ze wist waar ze aan toe was. Nu 6,5 maand later hoef ik het niet eens meer te benoemen. Het is voor haar nu heel vanzelfsprekend dat wanneer ik met Noé bezig ben zij lekker gaat spelen, of ze komt mij gezellig helpen. Daarnaast plannen wij ook uitstapjes met Sofie alleen. Zo gaat papa regelmatig naar ballorig met Sofie en neem ik haar mee naar de bioscoop of gaan wij samen ergens wat lunchen. Even tijd samen die ze niet hoeft te delen. En als Noé straks wat ouder is, dan krijgt zij deze tijd ook met ons!

Wij vinden de overgang van één naar twee kindjes dus eigenlijk allemaal enorm meevallen. Het gaat goed, goed met ons allemaal, we zijn dolgelukkig en ik denk dat wij een heerlijk ritme hebben met z’n vieren. Het voordeel aan het al hebben van een kindje is dat je al een paar jaar ervaring hebt. Nu is ieder kindje natuurlijk heel anders, maar het is niet meer nieuw. De komst van ons eerste kindje vonden wij daarom ook veel zwaarder. Of wij ooit van twee naar drie kindjes durven te gaan, dat denk ik niet. Het is voor ons nu goed zoals het is en wij zijn gezegend en dolgelukkig met onze lieve meisjes. ♥

Ik zou het heel leuk vinden als je een reactie achterlaat! En deel vooral jouw eigen ervaring!

Comments

  1. says

    Mooi om jouw ervaring erover te lezen. Die van ons schelen 2 jaar en 2 weken. In het begin viel het wel mee, maar nu mijn jongste in de peuterpuberteit begint te komen vind ik het toch best wel pittig. Een baby valt niet te plannen. Een klein leeftijdsverschil leek mij ook ideaal. Spijt heb ik niet, maar ik vind het wel eens jammer dat ik in de babyperiode van de tweede niet eindeloos heb zitten knuffelen met mijn jongste. Mijn zoontje was toen net twee en had ook veel aandacht nodig. De voordelen van een groter leeftijdsverschil zie ik nu ook wel in.

  2. says

    Ons verhaal qua leeftijdsverschil is exact hetzelfde als die van jullie. Onze oudste zat net op school en liet ik ook overblijven omdat de school niet om de hoek was. Hier weinig jaloezie gelukkig omdat we ook net als jullie veel een op eentijd planden met de oudste, daar kon hij dan weer goed op teren. Over 1.5 maand wordt de jongste twee en we merken dat we steeds meer ook met hem dingen alleen kunnen doen en dat is zo leuk!
    Je mag trots zijn op je leuke meiden, je hebt zo’n mooi gezin!

Laat een reactie achter bij Tineke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *