Het tweede trimester; mijn groeiende buik, spannende momenten en de eerste schopjes.

20190720_135238

In tegenstelling tot het eerste trimester, is het tweede trimester voorbij gevlogen. Ik voelde mij steeds beter, wij kregen steeds meer bevestiging en al snel voelde ik ons meisje duidelijk en dagelijks bewegen. 

Het allerbelangrijkste moment in het tweede trimester was toch wel de spannende GUO (medische 20 weken echo). Dit was voor ons het moment van de waarheid. Zal de baby gezond zijn? Zou zij iets hebben meegekregen van mijn chromosoomafwijking? Gelukkig kregen wij tijdens dit spannende moment alleen maar goed nieuws. Ze groeit als ieder ander kindje en er waren geen verontrustende afwijkingen te zien. Wat was dat een opluchting zeg! Ik zal er niet te veel over doorgaan, want ik heb er al een uitgebreid artikel over geschreven. Mocht je nog benieuwd zijn dan kun je deze hier lezen.

De kwaaltjes daarentegen verdwenen als sneeuw voor de zon. Van de misselijkheid heb ik gelukkig inmiddels afscheid kunnen nemen, al zijn er bepaalde dingen waar ik nog steeds wel heftig op kan reageren. De geur van gehakt bijvoorbeeld, of knoflook. Het liefst vermijd ik dit dan ook, maar tegelijkertijd vind ik gerechten met knoflook wel erg lekker. Ja, dat zijn van die typische hormoonschommelingen. De ene dag heb ik er zin in en de volgende dag hoef je er niet mee aan te komen.

Lichamelijk voel ik mij redelijk. Ik merk nu naarmate mijn buik groter wordt, dat grote activiteiten ook steeds zwaarder worden. Zeker met nog een drukke peuter om mij heen. Fietsen gaat steeds moeizamer, lange afstanden lopen moet ik vermijden en zware spullen tillen kan ik beter ook niet doen. Dit slaat helaas uit in bekken- en rugpijn. Maar gelukkig heb ik een heel lief meisje om mij heen die mij overal mee wilt helpen, een geweldige moeder die bijspringt waar en wanneer ze kan en een lieve schoonzus die overal met mij mee naartoe gaat!

Mijn buik, daar word ik met de dag trotser op. Bij Sofie was ik heel onzeker, maar nu probeer ik altijd een outfit aan te trekken waar mijn zwangere buik goed zichtbaar in is. Het grootste gedeelte van de week zul je mij dan ook zien rondlopen in jurkjes en dat terwijl ik die voorheen eigenlijk bijna niet droeg. Maar een grote buik, betekend ook steeds een actievere baby. De eerste schopjes (plopjes) herkende ik al heel vroeg, ik denk al wel in week 15. Maar vanaf week 17 werden deze steeds duidelijk en begon ik ze ook dagelijks te voelen. En nu met ruim 28 weken op de teller voel ik haar zo duidelijk en zo vaak, iets mooiers bestaat bijna niet. Ik geniet hier echt van en momenteel vind ik dit ook het mooiste van de hele zwangerschap. Het idee dat ze veilig bij mij is dat geeft mij zo’n gelukkig gevoel! Het is ook zo mooi om te zien hoe Sofie er mee bezig is. Mijn buik (haar zusje) krijgt dagelijks een dikke kus en voor het slapen gaan wilt ze altijd even voelen en haar zusje welterusten wensen. Ik heb er trouwens een hekel aan dat mensen altijd onaangekondigd je buik willen aanraken op het moment dat je zwanger bent (iets wat ik nooit zal begrijpen), maar de handen van manlief en Sofie op mijn buik vind ik heel fijn.

Een domper zo aan het einde van het tweede trimester was toch wel de uitslag van de suikertest. Bij de zwangerschap van Sofie had ik al zwangerschapsdiabetes en de kans was groot dat ik dit nu weer zou ontwikkelen. En dat blijkt, want helaas moet ik er nu weer aan geloven. Tot nu toe lukt het mij aardig om het onder controle te houden met een aangepast eetpatroon, maar de kans is groot dat ik straks toch nog insuline moet bij prikken. Hopelijk kunnen we dit zo lang mogelijk uitstellen. De baby wordt nu nog beter in de gaten gehouden en krijg ik de aankomende weken nog 2 extra groeiecho’s. Gelukkig heb ik geen gekke cravings wat betreft eten, maar patat gaat er altijd wel in. Laten we dat maar even beperken tot 1 keer per week, haha.

De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Ik ben me steeds bewuster van het feit dat echt alles goed is met de baby, ik geniet steeds meer en ik kan niet wachten tot ik haar eindelijk in mijn armen kan sluiten. Wij zijn druk bezig met de babykamer, winkelen is momenteel mijn grootste hobby en ik geniet er zo van wanneer Sofie weer een lieve uitspraak doet over haar zusje.

Met nog zo’n officieel 12 weken te gaan ben ik inmiddels druk bezig met mijn bevallingsplan, weten wij precies wat wij straks wel en niet willen en ben ik mezelf aan het aanleren dat straks alles om ons draait. Vooral het puntje ‘nee zeggen’ vond ik altijd erg moeilijk, maar ik sta inmiddels zo sterk in mijn schoenen dat dat wel goed gaat komen.

Wij kijken uit naar jouw komst lief, klein meisje! ♥

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *