De bevalling van Sofie was al snel met maar 5 uur, maar dat het deze keer zó snel zou gaan.. dat zagen wij even niet aankomen. Ik zal je alle details vertellen van de bevalling, van het breken van de vliezen tot aan het moment dat wij weer naar huis mochten. Ik zou zeggen pak en kop thee en wat lekkers en ik wens je veel leesplezier!
Helaas moest ik er ook deze keer weer aan geloven, zwangerschapsdiabetes. Ondanks dat ik mij vanaf het begin van de zwangerschap al beperkte in het eten en drinken van suikers/koolhydraten, was het toch niet voldoende. Sterker nog, ik moest ook insuline bijspuiten. Voor mij geen onbekend terrein, maar leuk is anders. Het is toch iets om rekening mee te houden. Je moet letten op je voeding, na de maaltijden prikken en iedere avond voor het slapen gaan moest ik insuline bijspuiten zodat ik de volgende ochtend zou opstaan met een goede waarde. Gelukkig was het snel onder controle en hadden wij al snel de juiste dosering. Het verhaal insuline spuiten maakte de bevalling ook weer gelijk helemaal anders. Ik zou namelijk met 38 weken worden ingeleid. Dat was ergens een heel fijn idee, want zo wisten wij precies wanneer wij ons meisje eindelijk in de armen mochten sluiten. Maar eigenlijk hoopte ik dat mijn lichaam er zelf al eerder klaar voor zou zijn en ons meisje zich zelf spontaan zou aankondigen, zoals het eigenlijk hoort..
En dat moment is er geweest, althans.. dat dachten wij. Op donderdag 19 september had ik weer mijn wekelijkse check in het ziekenhuis. Maar dit keer ging ik er met een heel ander gevoel naartoe. Ik had al dagen lang last van pijnlijke harde buiken en het voelde alsof er wat aan zat te komen. Het rommelde, ik was onrustig en ik had soms echt wel heftige pijn. Nadat ik dit had aangegeven bij de gynaecoloog besloot zij toch even inwendig te voelen en ja hoor, tot haar grote verbazing had ik al 3 cm ontsluiting. Gezien mijn pijntjes en de 3 cm ontsluiting leek het haar heel verstandig mijn spullen thuis te gaan halen en mij te melden in het ziekenhuis in Harderwijk. Want volgens haar zou de bevalling zomaar al zijn begonnen..
Dat was even omschakelen. Ik had mezelf nog wijs gemaakt dat het niets zou zijn, maar toch werd mijn gevoel een beetje bevestigd. Half afwezig belde ik manlief die op dat moment aan de andere kant zat van Nederland voor zijn werk dat hij moest komen en hij is vrijwel direct de auto ingestapt en met gierende banden naar het ziekenhuis gereden. Want dat was een nachtmerrie van mij, straks mist hij de bevalling.. de geboorte van zijn dochter. Gelukkig stond mijn lieve schoonzusje klaar om met mij naar het ziekenhuis te gaan, want dat was ook nog een dingetje. Tegenwoordig kunnen wij vrouwen niet meer bevallen in onze eigen stad en moeten wij minimaal 20 minuten rijden naar het ziekenhuis. Sofie ging met mijn moeder mee naar huis en na het ophalen van alle spullen reden wij heel zenuwachtig naar het ziekenhuis.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik geïnstalleerd aan de CTG in de bevallingskamer. Oei, nu begon ik hem stiekem toch wel een beetje te knijpen hoor. Gelukkig was manlief er al snel en hebben wij een hele middag en avond zitten wachten. Wachten ja.. want er gebeurde niets, helemaal niets. Op de CTG was duidelijk te zien dat ik harde buiken had. Veel harde buiken, maar nog zonder regelmaat. En ook de 3 cm ontsluiting werd niet meer. Eigenlijk moest ik een nachtje blijven ter observatie, maar in overleg met de gynaecoloog en de belofte dat ik goed zou gaan slapen met slaapmedicatie mocht ik gelukkig naar huis. Ik voelde mij enorm naar en het idee dat ik alleen achter zou blijven in het ziekenhuis vond ik niet fijn. Zeker niet door de gebeurtenissen van bij de bevalling van Sofie, dus ik was blij dat ik weer lekker naar huis kon.
Eenmaal thuis was het wachten en mijn tijd uitzitten. De dagen erop heb ik nog steeds veel last gehad van harde buiken en voorweeën en na wandelingen werd het vaak ook erger. Toch zette het niet door en kregen wij op woensdag 25 september het verlossende woord. Ik had weer mijn wekelijkse check in het ziekenhuis, maar dit keer kregen wij de datum voor de inleiding. Op maandag 30 september hoopten wij eindelijk ons meisje in onze armen te kunnen sluiten en nooit meer los te laten.
De rest van de week ging tot mijn grote verbazing best snel voorbij. Gelukkig had ik een hoop afleiding van Sofie en ik probeerde nog zo veel mogelijk rondom en in huis te doen. Zenuwachtig was ik wel, maar met slaapmedicatie kwam ik gelukkig toch nog aan mijn rust.
En dan.. 30 september, de grote dag! De ochtend begon al heel vroeg voor ons. Wij brachten Sofie naar mijn moeder en reden vervolgens door naar het ziekenhuis waar wij ons om 8 uur moesten melden. Ik werd weer geïnstalleerd aan de CTG op de verloskamer en alles werd besproken en voorbereid. Doordat ik al 3 cm ontsluiting had, konden mijn vliezen worden gebroken en dit werd rond 10 voor 9 gedaan. Dat is trouwens ook nog wel een ervaring op zich. Er wordt een soort brijnaald naar binnen gebracht en voor je het weet is je bed zeiknat. Het bleef maar stromen. Niet snel daarna was mijn schoonzusje aangekomen, die bij de bevalling mocht zijn dus wij waren er helemaal klaar voor.
Aangezien het volgens de gynaecoloog nog wel even kon duren voor er wat zou gaan beginnen, raadde zij mij aan om via het infuus weeënopwekkers te krijgen. Maar iets in mij zei dat ik dit helemaal niet wilde. Ik wilde nog steeds de natuur zijn werk laten doen en zo min mogelijk ‘medicijnen’ in mijn lichaam krijgen. Na een half uur ben ik in goed overleg toch aangesloten aan het infuus en zijn wij gestart op de allerlaagste dosering van 0.5. Het protocol is eigenlijk dat ze altijd startten op 1, maar ik wilde heel graag zo laag mogelijk beginnen.
Niet snel daarna ben ik verhuisd naar de douche waar ik even heb gezeten (heerlijk!) en al heel snel daarna kwamen de eerste onregelmatige weeën. Ik herkende ze gelijk en wist gelijk weer hoe het voelde. Na een half uur onder de douche en steeds meer weeën hield ik het voor gezien en ben ik langzaam terug gegaan naar het bed. Maar verder dan de rand van het bed kwam ik niet, want de weeën kwamen ineens heel snel achter elkaar met ook een duidelijke regelmaat. Ze werden steeds pijnlijker en heftiger, zowel in mijn buik als in mijn rug. Gelukkig had ik versterking en terwijl manlief mijn onderrug masseerde, pufte ik samen met mijn schoonzusje de weeën weg. Op dat moment kwam de verloskundige weer kijken en aangezien mijn regelmatige weeën besloot zij weer even inwendig te voelen. Op dat moment zat ik al op 7 cm en toen ging het ineens snel, heel snel. Ik ben gaan liggen, maar de pijn werd steeds heftiger en ondraaglijker. De woorden van ‘het kan nog wel heel lang gaan duren’ werden ineens veranderd naar ‘jij bent binnen het uur bevallen’ en voor ik het wist kreeg ik een enorme persdrang. Het gevoel van ik moet persen werd steeds heftiger en om precies 11:15 mocht ik eraan toegeven. Dat was even heel moeilijk en het lukte mij niet gelijk om in het ‘ritme’ te komen. De verloskundige zei dat als het mij nog niet lukte, ik nog even moest wachten tot mijn buik ook zou mee persen. Maar op dat moment ging er een knop om. Ik spaarde al mijn kracht op, tanden op elkaar en met alles wat ik had perste ik mee op de wee. Daarna moest ik heel even wachten met persen, wat echt vreselijk was. Achteraf bleek het dat de baby er al bijna uit was, maar op dat moment had ik geen idee. Totdat ik weer mocht persen en mijn schoonzusje vol tranen riep ‘ze wil haar graag zelf aanpakken’. Zonder enige besef pakte ik haar aan en is om 11:18 ons prachtige meisje Noé Lilly geboren. Met maar liefst 3 persweeën in 3 minuten tijd is zij geboren!
Noé mocht gelijk bij mij blijven en terwijl zij op mijn borst lag ben ik gehecht. In tegenstelling tot de bevalling van Sofie had ik nu maar 2 kleine hechtingen nodig. Ze waren pijnlijk (zonder goede verdoving), maar wel te doen. Daarna hebben wij beschuit met muisjes gegeten, kreeg Noé alle controles en ben ik zelfs gaan douchen. En dat was voor mij een heel fijn moment, want na de bevalling van Sofie ben ik flauwgevallen en bleek ik zoveel bloed te hebben verloren dat ik een bloedtransfusie moest.
Al snel na de bevalling zijn mijn moeder en Sofie naar het ziekenhuis gekomen en kon Sofie na 9 maanden eindelijk haar zusje ontmoeten. Ze vond het enorm spannend en durfde eerst niet in mijn buurt te komen, maar uiteindelijk kwam het besef en vindt ze het geweldig. Ook de eerste nacht heb ik heel fijn ervaren. Wij moesten nog een nachtje blijven in het ziekenhuis ter observatie van de zwangerschapsdiabetes, maar ik was enorm blij dat ik het dit keer samen kon doen met manlief. Hij mocht blijven en ondanks de weinig slaap die nacht, hebben wij zó genoten van dit moment.
De bevalling is zó snel gegaan, wat ik nooit had verwacht. Maar ik kijk er heel fijn op terug en ik had het niet anders willen meemaken. Ik heb achteraf en tijdens de zwangerschap van Noé heel veel last gehad van de herinneringen aan de bevalling van Sofie. Opgekropte gevoelens die ik nooit kon verklaren, maar waar ik met de juiste hulp achter ben gekomen. Deze bevalling was echt volgens de boekjes en de romantische films op tv. Er hing een hele relaxte sfeer in de bevallingskamer, zowel de verloskundige als de verpleegkundige waren ontzettend lief, ze lieten mij alles op eigen kracht doen en de momenten daarna waren ook heel fijn. Geen bloedtransfusie, niet hoeven aanzien hoe anderen met mijn meisje bezig waren terwijl ik moest toekijken omdat ik zelf niks kon. Manlief die gewoon bij ons mocht blijven, het was perfect! Oh en toch wel weer een prestatie van mezelf, ik ben weer bevallen zonder pijnbestrijding. Al dacht ik daar op het moment zelf heel anders over, haha.
De volgende dag mochten wij lekker naar huis en kon het genieten gaan beginnen met z’n viertjes. Manlief is 2 weken thuis geweest en sinds afgelopen maandag is hij weer aan het werk. De eerste week alleen met mijn meisjes vond ik spannend maar is heel goed gegaan! Noé is een hele lieve, rustige baby en dat is misschien ook wel fijn met een peuter die toe is aan school. Och ik voel mij zo gelukkig en zo gezegend met de 2 mooiste meisjes. Een hele gelukkige mama hier! ♥
Ik zou het heel leuk vinden als je een reactie achterlaat!
chucky1012 says
Wauw….
Prachtig geschreven.
Krijg er tranen van in mijn ogen en moet meteen aan mijn bevallingen denken…..
Hoe het zo mooi kan zijn en altijd anders kan gaan dan wat men ervan verwacht had…..
Jullie zijn een prachtig gezin en geniet ze…
Xoxo
Eke says
Zo fijn dat deze bevalling zo anders is! Het lijkt enorm op mijn verhaal! Ik voelde me zo’n powervrouw na mijn tweede bevalling! Geniet nog lekker met je twee meiden!
Leonie says
Prachtig geschreven.. kippenvel!! Trots op hoe je het allemaal maar ‘even’ gedaan hebt, en je hebt er een prachtige dochter bij gekregen ❤️
jeannette says
Fijn voor jullie dat het allemaal zo snel is gegaan, en nu genieten…
Tineke says
Wat fijn dat je zo goed terug kunt kijken op de bevalling. En al helemaal perfect dat je man twee weken vrij kon krijgen. Die van mij moest helaas na 1 dag alweer aan het werk vanwege personeelstekort.
Anita te Gussinklo says
Prachtig om te lezen
Wat fijn dat alles zo snel en goed is verlopen
Geniet van jullie twee meisjes
Mariska says
Wat mooi om te lezen, heel veel geluk met z’n 4en! x