Mijn buik na 2 bevallingen!

Er heerst een enorme taboe over de buik na de zwangerschap. Persoonlijk lees en zie ik bijna alleen maar positieve verhalen met weinig verschil van voor én na de zwangerschap. Het zou mij juist enorm helpen om het tegenovergestelde te lezen en dat is precies waarom ik mijn verhaal wil delen. Hoe trots ik ook ben dat mijn lichaam, mijn buik, twee keer ruim 9 maanden het huisje van mijn prachtige kindjes heeft mogen zijn, ben ik er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Sterker nog, die prachtige gedachten veranderen al snel als ik naar mezelf kijk in de spiegel.. 

5 zwangerschappen, waarvan er 2 voldragen met de 2 mooiste meisjes die ik mij had kunnen wensen. Het vrouwelijk lichaam is uniek en ik blijf het iets wonderbaarlijks vinden dat wij vrouwen gemaakt zijn om 9 maanden lang een kindje te kunnen dragen, te laten groeien en te beschermen.

Een jaar na de bevalling van Sofie schreef ik al een artikel met hoe mijn buik er op dat moment uitzag. Uitgezakt, vol striae en vooral slap en flubberig is hoe ik het toen noemde. Niet snel daarna ben ik op geheel eigen kracht behoorlijk wat kilo’s afgevallen. De getallen op de weegschaal zakte met de week, maar mijn buik was nog altijd niet zoals ik het had willen zien. Maar toch kon ik het steeds meer accepteren en durfde ik mij weer te vertonen in bijvoorbeeld het zwembad. Niet meer in bikini, maar wél in een badpak.

En dit is mijn buik op de dag van vandaag, mijn buik na 5 zwangerschappen en 2 bevallingen. Na 2 vreselijk mooie kindjes waar ik zó gelukkig mee ben. Waar wij hard voor hebben moeten knokken en waar een hoop verdriet aan vooraf ging. Ben ik trots op mijn buik en lichaam? Ja, want het is mij gelukt om mijn 2 meisjes 9 (eigenlijk 8) maanden lang te mogen dragen. Vind ik het mooi? Nee. Die mooie gedachten veranderen al snel wanneer ik met mijn buik geconfronteerd word als ik in de spiegel kijk. Zelfs de verloskundige wist de opmerking te maken met dat Sofie een flinke handtekening had achtergelaten op mijn buik. Ik word er niet gelukkig van, het heeft een enorme impact op mijn zelfvertrouwen en ik schaam mij voor de buitenwereld. En waarom zou je denken? Waarom zou ik mij moeten schamen voor een ander, terwijl ik aan de andere kant ook mega trots en zielsgelukkig ben met mijn kindjes? Waarom moet die onzekerheid de bovenhand krijgen en mijn trotse gevoel onderdrukken? Dit is realiteit, realiteit die je bijna nergens ziet.

Door mijn buik nu met de buitenwereld te delen is voor mij een stukje zelfacceptatie, maar ook een manier om andere vrouwen en mama’s een hart onder de riem te steken. Want de een komt er goed van af zoals je vrijwel alleen ziet op sociale media en de ander (zoals ik) gaat verder door het leven met striae en loshangend vel. Ik ben de enige die dat kan veranderen. Mijn oude buik terugkrijgen dat zal nooit meer gebeuren, maar ik ga er alles aan doen om zelfverzekerder te worden en dan vind ik die tijgerstrepen een prachtig geschenk en herinnering aan de zwangerschappen.

Kregen wij vrouwen deze realiteit maar vaker te zien. Dat zou een hoop verschil maken! Want onze buik bepaalt absoluut niet wie wij zijn. Weg met het ideale schoonheidsbeeld!