Mijn eerste 2 maanden als mama

IMG_5134

Vandaag, 5 januari is Sofie precies 2 maanden oud. Dat betekent dat ik mezelf al 2 maanden lang de benaming mama mag geven. Ik vertel over de eerste 2 maanden als mama en dat ging niet zonder tranen. Want wanneer ik mijn gevoel uitspreek, besef ik me iedere keer weer hoe veel geluk ik heb met mijn prachtige gezin.

 

Ik wist niet dat ik na 1 blik zoveel van je houden zou, maar ik weet nu al niet eens meer hoe ik leefde zonder jou.

En daar kom je dan, thuis .. niet met zijn tweeën, nee dit keer met zijn drieën. Al maanden van te voren fantaseerde ik over dit moment, eindelijk zal onze kleine Sofie bij ons zijn, het wiegje in de slaapkamer gevuld zijn en de kleine kleertjes zouden eindelijk gedragen kunnen worden. Met mijn ervaring als pedagogisch medewerkster wist ik dat ik het zou kunnen en een goede moeder zou zijn, maar toch kwamen er gevoelens naar voren die ik niet had verwacht.

Ik weet nog heel goed de allereerste nacht dat wij alleen waren met Sofie. Ik zelf had er natuurlijk al een paar nachten opzitten, want Sofie lag bij mij op de kamer in het ziekenhuis. De eerste nacht was een geval apart en ik denk dat wij maar een paar uurtjes hebben geslapen. Niet omdat Sofie niet sliep, maar omdat wij uren lang boven haar wiegje hebben gestaan, kijkend naar het prachtige leventje die wij samen hebben ‘gemaakt’. Ook heb ik mezelf misschien wel een beetje gek gemaakt. Sofie is behoorlijk onrustig in haar slaap en maakt veel geluiden. Wanneer ze even stil was sprong ik gelijk op uit bed om te kijken of ze nog wel ademde. Dit klinkt natuurlijk compleet gestoord als je zelf nog geen kindje hebt, maar veel moeders zullen mij hierin herkennen. Zelf vond ik het ook altijd wat overdreven en ik had dan ook nooit verwacht dat dit mij zou gebeuren. Inmiddels vertrouw ik erop dat als Sofie stil is, ze heerlijk in dromenland ligt en het lukt me nu dan ook om zelf lekker te gaan slapen.

Twee weken na de bevalling moest Sicco helaas weer aan het werk. Ik had het niet verwacht, maar ik vond het reuze spannend om voor de allereerste keer helemaal alleen te zijn met Sofie. Ik verzorgde dagelijks 12 kinderen met liefde op mijn werk, maar je eigen kindje is toch heel anders. Gelukkig kwam ik al snel in een heerlijk ritme en vlogen (en vliegen nog steeds) onze dagen snel voorbij. Ik ga regelmatig lekker met haar wandelen, ik knuffel haar plat en breng dagelijkse bezoekjes aan mijn moeder.

Ja, en dan ontdek je gevoelens waarvan je nooit had verwacht dat jij deze zou krijgen. Een hiervan is bijvoorbeeld het delen van Sofie. Wat velen niet beseffen is dat ik (en Sicco) heel veel moeite hebben moeten doen om überhaupt zwanger te raken. Na 2 miskramen en hormoonbehandelingen ben ik enorm onzeker geworden waardoor ik 9 maanden lang in angst heb geleefd. De angst dat ik Sofie ook misschien wel zou verliezen. Tot op de dag van vandaag heb ik het gevoel dat ik haar moet beschermen, dat is immers ook mijn taak als moeder. 9 maanden lang kon ik haar beschermen en zat ze veilig en warm in mijn buik, maar nu moet ik haar delen met de buitenwereld en dat beangstigd me soms wel. Ik doe daarom ook alles het liefste zelf (natuurlijk samen met Sicco, maar ik spreek even voor mezelf). Lang niet iedereen zal dit begrijpen, maar ik heb mezelf de laatste maanden kunnen aanleren dat ik op mijn eigen gevoel moet afgaan en niet meer iets doe om een ander tevreden te stellen.

Het tweede gevoel wat omhoog kwam is dat ik haar nog steeds bij ons op de kamer wil laten slapen. Ik heb altijd heel hard geroepen dat dit mij nooit zou overkomen, mijn kind slaapt mooi in haar eigen kamer. Maar niets is minder waar! Ik ben er helemaal nog niet klaar voor om Sofie op haar eigen kamer te laten slapen. Ik vind het fijn dat ze dicht bij ons is en ergens is het ook wel verdomd makkelijk. Wanneer haar speentje snachts uit haar mond valt en ze begint te mopperen omdat ze deze terug wilt hebben, ben ik heel snel bij haar en valt ze weer makkelijk in slaap. We hebben inmiddels wel al een babyfoon en hebben afgelopen week 1 keer als oefening Sofie op haar kamer laten slapen, maar de tranen stonden in mijn ogen. Ze lag heerlijk te slapen en ik kon mooi mee kijken op het schermpje van de babyfoon, maar het voelde totaal niet alsof ik hier al klaar voor was. De komende weken wil ik het wel steeds iets meer gaan oefenen.

En het derde gevoel wat omhoog kwam is mijn gevoel naar Sicco. Hij is nu niet alleen meer mijn man, maar ook de vader van mijn dochter. Ik geniet intens als ik ze samen bezig zie, wanneer Sicco met haar knuffelt, hij zegt dat hij van haar houdt en wanneer Sofie een grote glimlach opzet naar haar papa. Het lijkt wel alsof ik nog meer van hem ben gaan houden, ik anders naar hem ben gaan kijken en de kleine dingen steeds meer begin te waarderen. Ik mag in mijn handen knijpen met zo een lieve vader, man en geliefde.

Moeder zijn is het mooiste wat mij is overkomen. De glimlachjes die ik krijg wanneer ze me aankijkt, de verhalen die ze vertelt aan Nijntje die boven haar hangt in de box, het knuffelen wat we doen en de liefde die ze deelt met haar vader, niets is mooier dan dat. Ik heb liever tijd te kort om mijn nagels te lakken, spuit luiers en gebroken nachten dan dat ik dit allemaal zou moeten missen. Sofie is ons mooiste geschenk en een verzegeling van onze liefde voor elkaar. En het gezegde ‘je moet genieten, want voor je het weet zijn ze groot en het huis uit’ dat klopt volkomen. De tijd gaat snel, te snel.

Ik hou van jou mijn Sofie, mijn lieve kleine Sofie.

Benieuwd naar meer? Leer hier ook; mijn bevallingsverhaal, mijn nare ervaring met een 3D/4D echo, de 20 weken echo en de babykamer roomtour.

 

Comments

  1. says

    Prachtig geschreven meis. Echt waar. Je bent zo ver gekomen en doet het zo goed. Je mag echt trots zijn op jezelf! Geniet ervan. Door jou kan ik niet wachten om kindjes te krijgen! <3

  2. says

    Prachtig om te lezen dat je zo intens van het moederschap geniet! Jullie hebben ook een prachtig meisje op de wereld gezet en geniet er inderdaad met lekker van nu ze nog zo klein is.

  3. Joyce says

    Wat een mooi verhaal Pris. Ik geniet echt van de foto’s van Sofie en kan niet wachten om maar zaterdag weer te zien. Ik ben trots op je, en ook op mijn lieve kleine nichtje ❤

  4. says

    Wat mooi geschreven Priscilla! Erg mooi om te zien dat je nu al een echte mama bent geworden met al die gevoelens die daarbij horen. Goed dat je oefent om Sofie op haar eigen kamer te laten slapen. Het zal inderdaad zeker lastig zijn voor je!! Uiteindelijk gaat dan vanzelf beter. Liefs <3

  5. says

    Ahhh wat een ontzettend mooi stukje tekst. Heel bijzonder dat je dit persoonlijke verhaaltje met ons wilde delen. Het klinkt als een geweldige tijd voor je. Geniet er van, maar dat doe je volgens mij met volle teugen!

  6. says

    Wat mooi geschreven zeg! Ik heb zelf geen kinderen ( en wil ze voorlopig ook nog niet) maar ik kan me wel voorstellen dat je zo beschermend bent naar je meisje toe hoor. Vooral als ze er na zoveel moeite eindelijk is. Ik zou haar ook vast houden en nooit meer loslaten. Heerlijk om te lezen met hoeveel liefde je over Sofie en Sicco schrijft. Een kindje krijgen lijkt me het allermooiste geschenk wat er bestaat!

  7. says

    Onze baby was een cadeautje, maar ik herken je gevoelens die ik had. De moeite met loslaten, het dichtbij je willen houden. Het is allemaal zo logisch en je hoeft daar helemaal geen twijfels over te hebben. Het schijnt zelfs goed te zijn om je kind minimaal een half jaar bij jezelf op de kamer te laten slapen. En nadat ze 9 maanden geborgen in jouw buik heeft gewoond is het ook zo normaal dat je stapje voor stapje een beetje meer loslaat en ze niet in één keer 3 weken uit logeren gaat. Het wordt allemaal steeds een stukje beter, dus dat hoef je niet te forceren. Komt allemaal wel goed, en over 4 jaar breng je haar al met veel plezier naar de basisschool. Lijkt nog zo ver weg, maar tegen die tijd ben je er echt wel klaar voor!

  8. says

    Prachtig geschreven, klinkt misschien raar maar kreeg er tranen van in men ogen!
    Ik begrijp je gevoelens volledig en dat je Sofie zoveel mogelijk wilt beschermen en ik denk dat iedere moeder zo reageerd :). Zelf heb ik nog geen kindjes maar als ik er ooit ééntje heb zal ik het zeker ook zo goed mogelijke willen beschermen! X

  9. says

    Wat mooi verwoord alweer in dit artikel! Ik herken je gevoelens echt hélemaal. Ondertussen is ons oudste zoontje al bijna 4 jaar, en ons jongste zoontje bijna 9 maanden. De liefde die je voelt voor je eigen kindjes is enorm groot. Ik zet ook mijn kindjes op de eerste plaats in echt alles. Een glimlach, een knuffel, een kus, het is het mooiste wat er is van je eigen kind. De tijd gaat inderdaad echt snel voorbij. Geniet ervan met mekaar, als gezinnetje <3
    Liefs, Sara

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *