Beetje bij beetje begin ik me steeds meer details van de bevalling te herinneren. We praten er thuis nog wekelijks over en steeds schiet er weer iets nieuws te binnen. Echter zijn er een paar momenten die ik echt nooit meer zal vergeten, maar ook een paar die ik liever wel vergeet. Ik somde er een paar op, lees je mee?
- Dat Sicco en ik ons afvroegen na het breken van mijn vliezen of dat al mijn vruchtwater maar was. Niet wetende dat de rest zou komen in de auto op weg naar het ziekenhuis. Bij aankomst heeft Sicco nog even de bijrijdersstoel staan droog deppen.
- Dat For the first time van The Script op de radio was op weg naar het ziekenhuis. Hoe toevallig?
- Ik met een zeiknatte broek gevolgd door een spoor van vruchtwater het ziekenhuis binnen wandelde. Bah wat voelde dat vies!
- Sicco zijn broer opbelde om 5 uur in de ochtend om doodleuk te vertellen dat het begonnen was. Niets beseffend dat het geen normaal tijdstip was om iemand op te bellen. En hij zich nog maar afvragen waarom zijn broer opnam met een slaap stem…
- Dat de verloskundige zei dat ik nog wel even lekker kon gaan douchen, maar 5 minuten later belandde ik in een heftige weeën storm.
- Ik tijdens de weeën nog even een katheter ingebracht kreeg om mijn blaas te legen. Auch!
- Ik bij 8 cm ontsluiting smeekte om een ruggenprik omdat de pijn zo heftig was. ‘Nee Priscilla dit kan niet meer. Je zit al op 8 cm’ Ik kon iedereen wel wat aandoen op dat moment.
- Ik riep voor de bevalling heel hard dat ik nooit met mijn benen in de beugels zou gaan persen omdat iedereen dan rechtstreeks mijn flamoes in kon kijken. Kiekeboe! Toen de verloskundige het eenmaal voorstelde dankte ik haar op handen en knieën (bijna dan). Wat was ik blij!
- Dat ik abnormaal de weeën heb liggen weg puffen met een verpleegster en de puf geluiden van niemand anders kon verdragen. Ssst laat me met rust!
- Dat ik tijdens de weeën het bed bijna uit elkaar trok en vervolgens over ging in het knijpen van Sicco zijn hand. Hij heeft er nog steeds een trauma van.
- Dat mijn moeder hysterisch riep; ‘oh pris wat mooi, oh wat mooi’.
- En daar bleef het niet bij. Ze riep ook nog; ‘oh wat heeft ze veel haar’.
- Dat Sofie al huilde toen alleen haar hoofdje nog maar was geboren. Dat moment was zo bijzonder.
- Ik heb Sofie er zelf uitgetild en meteen op mij neergelegd. Dit was mijn wens en ik ben blij dat deze uit kwam.
- Het eerste wat ik riep was ‘je bent helemaal niet zo groot’. Sofie werd groot geschat door mijn zwangerschapsdiabetes, maar dat viel achteraf reuze mee.
- En dat werd gevolgd door de vraag of ik was uitgescheurd. Dat spookte direct rond in mijn hoofd.
- Dat ik Sicco zag huilen. Dit was de aller eerste keer dat ik zijn emotie zag.
- Het moment dat de verloskundige vroeg hoe ze gaat heten. Sicco antwoordde vol trots Sofie Nora.
- Het hechten. Ik voel nog iedere steek van de naald, het doorhalen van het draad en het leggen van een knoopje.
- Het aller eerste moment dat ik Sofie huid op huid bij me had liggen. Het was zo mooi, alsof de tijd even stil stond en ik alle pijn van de voorgaande uren helemaal was vergeten.
- En als laatste het moment dat Sofie naar de kinderafdeling werd gebracht in de couveuse voor controles. Sicco ging met haar mee en ik bleef alleen achter.
Al deze momenten zal ik nooit meer vergeten. Helaas niet allemaal even fijn, maar ik heb ze doorstaan. Deze momenten maken dat ik nu heerlijk kan genieten van onze lieve Sofie.
Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!
Jorinda says
Wat een super leuk artikel =)
Dan zijn toch dingen wat je bij blijft!
liefs Jorinda
Nienke says
Wat een leuk artikel. Dat moment van 8 cm en dan vragen om pijnstilling herriner ik me ook nog heel goed. Wat een €&@€ uitspraak he? Je bent te ver nu kan het niet meer…
Shannon Sheila says
Hihi met een brede glimlach gelezen. Zo herkenbaar! Dat ze altijd zeggen dat het te laat is voor de ruggenprik had ik me gelukkig al op voorbereid.. aiaiai heel rot lijkt me dat. Wat prachtig trouwens dat je je eigen kindje ter wereld hebt geholpen! Dat heb ik nog niet eerder gehoord.
kimmetjekims says
Ik kan me niet voorstellen nog hoe het is, maar ik vind het zo leuk dat je dit met ons deelt! Het lijkt me inderdaad allemaal niet even fijn, maar wat mooi dat je het beetje bij beetje allemaal weer herinnert <3
Marloes says
Hihi, dit lezen met zwangerschapshormonen, altijd leuk!
Maar wat een ontzettend leuk artikel, love it <3
Brittany says
Aw wat leuk om te lezen dit. Wat mooi dat je haar er zelf nog uit heb getild! Dat lijkt mij echt een prachtig moment!
Tineke says
Het blijft zo bijzonder! Mijn bevalling ging heel erg snel, ik kon het ook niet verdragen dat iemans aan mij zat. Maar had de kracht niet om er iets van te zegen.
liefs
Maxime Bouman says
Heel leuk artikel! Mijn nicht d’r weeën zijn zojuist begonnen!
Priscilla says
Oeh spannend!! 🙂
Liset - Beautydagboek says
Wat heb je dit mooi beschreven. Een bevalling is zo’n rollercoaster van gebeurtenissen en emoties, dat je achteraf alleen maar kunt denken ‘Hoe heb ik dit in hemelsnaam gedaan?’. Het eerste contact met je kindje is zo mooi, dat vergeet je nooit :).
Natasja says
leuk dat je dit met ons deelt, kan me voorstellen dat niet alle momenten even fijn zijn geweest. Mooi dat je wens in vervulling is gegaan en je Sofie er zelf uitgetild hebt.
Vlijtig Liesje says
Mooi die herinneringen! Het is toch ook een enorm bijzondere gebeurtenis.
Ik herinner me dat ik op een gegeven moment dacht: ‘They shoot horses don’t they?’ . De pijn was zo hevig dat ik vond dat zelfs paarden er beter afkwamen dan ik.
Beautyjuf says
Meid, bij het laatste punt kreeg ik tranen in mijn ogen. Dat lijkt me zo moeilijk zijnde als vrouw zijnde: ‘afscheid’ nemen van je dochtertje en man terwijl je nog in de kreukels ligt en eigenlijk gewoon met zijn drietjes bij elkaar wilt zijn…
Marushi says
Heel mooi geschreven zeg, lijkt me ook wel echt heftig een bevalling. Gelukkig is alles goed gegaan! -x-
Sara | MevrouwMiauw says
Zo leuk dat je dit soort persoonlijke verhalen deelt op je blog. Een bevallig is ontzettend persoonlijk en niet iedereen wil er zo veel over kwijt, des te leuk om dit op jouw blog te kunnen lezen. Hoewel ik niet weet hoe een bevalling voelt, krijgt ik hierdoor wel een soort van idee.
Priscilla says
Dat vind ik super leuk om te horen Sara!
Natiza says
Wat fijn dat je erover kan schrijven!
Cherine says
Ik krijg enorme kippenvel bij lezen van dit artikel! Zo mooi dat je dit deelt met ons.
Lonneke says
Mooie herinneringen aan een heel bijzonder moment uit jullie leven. Ik kwam net als jij met een kletsnatte broek het ziekenhuis in, en begreep er nog niet zoveel van dus ik dacht dat Keyshia zonder vruchtwater droog zou komen te liggen in de buik hahah.
Babs says
Heel herkenbare dingen… handen fijnknijpen, niet begrijpen waarom niemand mij ‘redde’ en iedereen die lekker relaxed rondliep… wat bijzonder dat je je kindje zelf mocht pakken.. Mooi hoor. (van het hechten merkte ik gelukkig niet, was helemaal beurs)
Wat een mooi kindje, het blijft een groot wonder !
ris says
Hoi! Wat een gigantisch herkenbaar stuk! Haha op de meeste punten dan. Bij mij liep het begin alleen iets anders. Ik zou ingeleid worden de volgende ochtend. Toen ik s’avonds in het ziekenhuis op bed een bordje bloemkool lag te eten had ik ineens last van hele harde buiken. Toen ik aangaf dat het me echt pijn deed en ze ff gingen checken bleek ik echter al bijna 7 cm ontsluiting te hebben. Dat was even een omschakeling! Ook ik was te laat voor een ruggenprik. Ik kon nog een spuit in m’n been krijgen, moest ik zelf laten zien dat ik naar de wc kon. Met pijn en moeite naar de wc gekropen en weer terug. Blij dat ik eindelijk iets kon krijgen, kreeg ik te horen dat ik mocht gaan persen en dat ik dus niks meer kreeg. Had spontaan moordneigingen haha. Je laatste punt lijkt me verschrikkelijk. Bij mij werd m’n zoontje gelukkig gewoon even gecheckt in mijn kamer. Zou in jou geval uiteraard niet mogelijk zijn geweest dus snap dat dat even slikken is geweest! Nogmaals leuk stuk!
Sanne says
Wat een mooi stuk! En zo herkenbaar allemaal! Met een glimlach gelezen! 🙂
Oof says
Ik zit met een glimlach je punten op te lezen, terwijl ik dat doe knikt mijn man bevestigend.
Ik denk voor een ieder die een bevalling heeft meegemaakt minimaal 3 punten herkenbaar. Zoiezo het uit elkaar trekken van het ziekenhuisbed. Hihi
A.s. maandag ben ik presies een maand veder, en al voelt het alsof mijn zoontje er altijd al is geweest.. denk ik toch jeetje alweer 1 maand voorbij, wat snel!