Zo moeder, zo dochter!

img-20180210-wa0018

Toen wij ontdekte dat wij een meisje mochten krijgen kon ik al fantaseren over hoe ze eruit zou komen te zien. Zou ze op mij gaan lijken of juist op haar vader? Bij de geboorte was 1 ding duidelijk, Sofie was een exacte kopie van haar vader. Maar nu ze steeds ouder wordt begin ik mezelf steeds meer te herkennen. Er zijn steeds minder gelijkenissen met papa en meer met mama. Zo moeder, zo dochter!

‘Wat lijkt ze veel op papa’ is een zin die ik zeker het eerste jaar heel wat heb gehoord. Ondanks dat ik me altijd afvroeg hoe je zoiets zou kunnen zien bij een pasgeboren baby, zag ik de gelijkenissen dit keer ook. Mijn kleine meisje was een exacte kopie van haar vader en daar was ik maar wat trots op. Zeker toen haar donkere haartjes van de geboorte steeds lichter en lichter kleurde was het één gezicht.

Naarmate Sofie 1 jaar werd, zelf begon te lopen, een eigen karaktertje vormde en een sterke eigen wil kreeg begon ik mezelf steeds meer te herkennen. Die blonde lange lokken met hier en daar een slag erin en die blauwe ogen had ik ook als klein meisje. En die prachtige glimlach die ze zo mooi kan opzetten waarbij ze haar tanden showt herken ik ook. Maar niet alleen haar uiterlijk begon steeds meer op mij te lijken, het is vooral haar innerlijk.

Het zorgzame heeft ze niet van een vreemde
Sofie had als klein meisje al snel een pop. Want nadat we zagen hoe lief zij kon zijn voor haar knuffels, kon een pop niet ontbreken. Ze verzorgd al haar poppen tot diep in de details en doet alles zoals ik dat ook bij haar doen. Van het verschonen, tot aan het troosten en het bedritueel. Ze herhaalt alles zoals wij dat samen ook doen. Een klein kusje voor het slapen gaan tot aan welterusten en tot morgen. Nu is het natuurlijk heel logisch dat een kindje alles overneemt van de ouders. Maar het zorgzame herken ik niet alleen bij het spelen met haar poppen. Zo kan ze op bepaalde momenten ook lief bij mij komen zitten, een arm om mij heen slaan en vragen ‘mama, wat is er?’. Vaak precies op de momenten wanneer ik dat ook daadwerkelijk nodig heb. Ze is er op haar manier voor je wanneer je dat nodig hebt. Precies zoals ik dat ook doe bij anderen.

Ze is een echt meisje-meisje
Ik hoef natuurlijk niet meer te vertellen dat ik dol ben op make-up en verzorging. Met een beautyblog kan ik ook haast niet anders. Sofie is wat dat betreft ook echt een meisje-meisje en vindt al dat getut maar al te leuk. Zo gaat ze momenteel niet meer de deur uit zonder haar tas -inclusief zonnebril en lipbalsem-, wilt zij altijd gelakte nagels hebben, moeten we elke ochtend haar eigen luchtje op sprayen en staan we al vroeg in de ochtend voor haar kast te discusseren wat ze vandaag aan trekt. Maar ook tijdens het spelen gebruikt ze haar fantasie. Zo lakt ze met de gekste kleine prulletjes zogenaamd haar nagels, en vind ze het geweldig om haar little pony’s te kammen en te voorzien van mooie haren. Wat dat betreft is het echt een mini versie van mezelf.

Een meisje met een missie
Ja, dat klinkt wat gek. Maar wanneer wij iets willen, dan gaan we er ook voor. En als het niet lukt, dan doen wij dit net zolang tot het wel lukt. Tot aan boze gezichten, handen in de zij en stampvoeten aan toe. Wij hebben beiden een sterke eigen wil, maar wel een sterke wil waar we vaak iets mee bereiken. Wat dat betreft heeft ze met veel dingen mijn doorzettingsvermogen, al met de kleinste dingen.

Uiteindelijk maakt het natuurlijk helemaal niet uit op wie je kindje lijkt. Maar ik vind het heerlijk om te zien dat er steeds meer gelijkenissen tussen ons zijn. Ik zie steeds meer een mini versie van mezelf en oh wat ben ik daar trots op. Zijn het niet haar blonde lokken, dan is het wel haar sterke meisje-meisje karakter. En de gelijkenissen met papa, die zijn er ook nog steeds!

 

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Comments

  1. says

    Och, ieder kind is vooral zichzelf, denk ik weleens… Het maakt inderdaad niet uit op wie het trekt

    Als ik een kind krijg, is het er eentje die genetisch niets van mij zal hebben…
    en ik, ik vind dat ondertussen heel goed

  2. says

    Toen wij wisten dat we een meisje mochten krijgen hebben wij ook vaak genoeg gefantaseerd hoe ze er uit zou komen te zien, en op wie ze zou lijken. En toen het zo ver was, was het een complete verrassing. Er kwam een beeldschoon blond meisje met blauwe ogen ter wereld. Mijn man en ik hebben beide geen blond haar of blauwe ogen.

  3. says

    haha leuk he! Zo lijkt zoonlief ook sprekend op zijn vader. zeker wanneer je foto’s naast elkaar legt waarom ze beide 3 a 4 jaar oud zijn zie je bijna geen verschil. (de kleding verraad het!)
    Zoonlief is overigens totaal geen bloedverwant, ik ben zijn stiefmoeder, maar ook bij ons zie je gelijkenissen. Ik weet daarom zeker dat sommige dingen ook “overgedragen” en “overgenomen” worden. 🙂

  4. says

    Wat een leuke gelijkenissen! Ik lijk op mijn beide ouders. Uiterlijk ben ik echt zoals papa en innerlijk van beiden. Koppig, zorgzaam, familiemens,…

  5. says

    Ik vind jullie zo onwijs leuk en lief samen! Het lijkt mij heerlijk om zo’n dochter om je heen te hebben die lekker wilt tutten en zo zorgzaam is. Leuk ook dat ze zo haar eigen karakter aan het ontwikkelen is, dat vind ik bij kindjes altijd heel bijzonder om te zien!

  6. says

    Leuk te lezen! Mijn dochter leek bij de geboorte ook heel veel op papa. Nu zie ik ook steeds meer gelijkenissen met mijzelf. Ik ben benieuwd hoe het zich ontwikkeld 🙂

Laat een reactie achter bij Nicole Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *