Het eerste trimester; alles over mijn kwaaltjes en mijn gevoel.

20190330_154559

Inmiddels zit ik alweer ruim in het tweede trimester, maar dat eerste trimester zal ik nooit meer vergeten. Niet alleen om de onzekerheid en de kwaaltjes, maar ook de tijd sloop voorbij..

Dat eerste trimester is denk ik niet aan mij besteed. Ondanks dat je de eerste 4 weken zogezegd cadeau krijgt, vond ik deze in totaal 12 weken slopend. Niet alleen door de kwaaltjes, maar ook omdat de tijd naar mijn zeggen voorbij sloop. In deze weken beleef je het spannende moment van de eerste positieve test, ga je op zoektocht naar een passende verloskundige praktijk, krijg je hier ook je eerste intake, wacht je op de allereerste echo en moet je een belangrijke beslissing maken voor wel of geen prenatale screening. Maar naast al deze mijlpalen, sloeg bij mij ook de onzekerheid in als een bom. Want deze 12 weken zijn onzeker, en de angst om wéér een miskraam te krijgen werd met de dag groter. Niet gek eigenlijk met zo’n geschiedenis, maar jammer is het wel.

Of ik van de eerste 12 weken heb kunnen genieten? Mijn antwoord daarop is duidelijk nee. Mijn emoties gingen op en af en wij kregen steeds weer iets nieuws om te verwerken. Wij verloren één van onze tweeling, ik kreeg een negatieve uitslag van ons chromosoomonderzoek en wij stonden voor een aantal belangrijke keuzes. Meer hierover schreef ik al in dit artikel.

De kwaaltjes daarentegen kon ik voor lief nemen. Die gaven mij op de een of andere manier een houvast om te vertrouwen op mijn lichaam en de baby, hoe vervelend deze ook waren. Ik kon deze kwaaltjes namelijk vergelijken met de zwangerschap van Sofie. En Sofie is GELUKKIG gezond en bij ons, dus dat gaf mij enigszins een klein beetje hoop en vertrouwen. Zo ben ik extreem misselijk geweest. En met extreem bedoel ik de hele dag misselijk en bijna de deur niet meer uit durven en kunnen. Deze weken had ik ook nog een flinke griep te pakken en dat in combinatie met de misselijkheid zorgde er bijna voor dat ik opgenomen moest worden. Gelukkig herstelde mijn lichaam dit zelf en kon ik na veel rust zelf weer op krachten komen. Leuk is anders, maar dit kon ik accepteren. Hoe misselijker ik was, hoe beter ik mij eigenlijk ook weer voelde. Ook kreeg ik er zomaar, gratis en voor niets een hele cupmaat bij. Voor het aanblik leuk, voor het gevoel iets minder. Want oh wat deden die krengen pijn. Gelukkig heb ik de cupmaat mogen houden en is de spanning er weer zo goed als van af.

Ook stonden wij voor een aantal belangrijke keuzes wat betreft extra onderzoeken. Door de chromosoom translocatie was er ineens meer om over na te denken en bij stil te staan. De NIPT test wilden wij sowieso al doen, maar nu deden wij deze test met eigenlijk nog meer spanning. Gelukkig was de uitslag helemaal goed en ook de uitgebreide 13 weken echo zijn wij met vlag en wimpel voor geslaagd.

Al met al 13 spannende, zenuwslopende en emotionele weken. Ik was enorm blij toen ik eindelijk het tweede trimester in ging. De onzekerheid is er nog steeds en hier krijg ik nu ook de juiste hulp bij, maar er viel wel een last van mijn schouders. Iedereen ervaart het eerste trimester natuurlijk heel anders en het is absoluut geen bangmakerij, maar dit is mijn gevoel en wat mij betreft had ik deze weken over willen slaan.

Inmiddels ben ik alweer bijna 18 weken zwanger, kan ik met de dag steeds meer een beetje genieten, voel ik de eerste schopjes al en hebben wij bijna de belangrijke GUO (uitgebreide 20 weken echo). Weer een spannende mijlpaal, maar ik begin er steeds meer op te vertrouwen dat dit kindje gezond is. Want ons nog oh zo kleine meisje doet het zó goed. De nare periode lijkt steeds verder achter ons te liggen en de dagen en weken beginnen ook steeds sneller te gaan. Voor ik het weet zit ik alweer in het derde en laatste trimester!

Ik zou het heel lief vinden als je een reactie achterlaat!

Comments

  1. Lisette says

    Het eerste trimester is heel herkenbaar. Ondank dat ik nog nooit een miskraam heb gehad, was ik heel bang om het kindje te gaan verliezen aangezien ik niet heel snel zwanger was. Maar na de 12 weken kon ik ook meer genieten en konden we het eindelijk vertellen aan iedereen.

    Het tweede trimester voelde meer energie maar toen rond 15 weken kreeg ik last van bekkeninstabiliteit. Nu nog maar ongeveer 6 weken tot ze komt

  2. says

    Jammer dat je niet hebt kunnen genieten gelijk, maar ook wel logisch met het verleden natuurlijk.
    Gelukkig dat je toch telkens meer durft te genieten.
    Ook wel toevallig dat we ongeveer gelijk lopen qua tijd en zwangerschap,
    sinds donderdag weet ik dat we een jongen krijgen. We voelden ons gelijk al compleet. <3
    Ik ben zo te lezen een week na jou uitgerekend en ik wens jou verder dan ook een topzwangerschap toe.

    LIefs en succes!

  3. says

    Ik herken je verhaal helemaal! De eerste 12 weken zijn verschrikkelijk spannend, vanaf 16 weken kon ik altijd iets meer ontspannen. Sowieso is zwanger zijn niets voor mij, ik vond het veel te spannend. Maar nu ik besef dat ik het waarschijnlijk nooit meer zal zijn, vind ik het jammer dat ik er nooit zo van genoten heb. Het is zo mooi en bijzonder. Geniet zoveel mogelijk van alles lieve Priscilla!
    Liefs

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *